اسفند 1386
ایمان و نوع‌دوستی، دو
ویژگی سخت اما پراجر نزد پروردگار است، زیرا یکی تلاش سنگین برای شناخت خالق هستی و
دیگری تلاش سخت برای دوست داشتن بندگان خداست و صد البته در مسیر عمل به این دو
تکلیف الهی، پای بسیاری از بندگان خدا و حتی پیامبرانی چون آدم و یونس لغزید که
پررودگار، آدم را از بهشت راند و یونس را در شکم ماهی زندانی کرد!
پس ایمان به پروردگار و نوع‌دوستی، از تعهداتی است که انسان از بدو خلقت تا قیام
قیامت برعهده دارد و هر فردی که در این عرصه پیشگام باشد، نزد خداوند مقرب‌تر است.
موضوع ایمان اکنون مورد نظر گزارش نیست اما خدمت به همنوع یا همان نوع‌دوستی، خصلتی
است که فارغ از هر نوع مسلک و عقیده‌ای، ارزش هر دوجهانی دارد، زیرا چون به خلقت
آدمی باز می‌گردد، جزو ذات او بوده، هست و خواهد بود مگر این‌که به مرور، این ویژگی
ذاتی آدمی آفت‌زده و نابود شود.
در این میان اگر به نحوه‌ی همزیستی مسلمانان و اهل کتاب در کشورمان دقت کنیم، به
این نتیجه می‌رسیم که خدای واحد، عامل اساسی پیونددهنده است. خوشبختانه در اصل
چهاردهم قانون اساسی جمهوری اسلامی (به عنوان یک قانون مترقی الهام گرفته از تعالیم
اسلامی) درباره‌ی نحوه‌ی همزیستی مسلمانان و اهل کتاب در ایران (زرتشتی، کلیمی و
مسیحی) آمده است: «دولت جمهوری اسلامی ایران و مسلمانان موظفند نسبت به افراد
غیرمسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی عمل نمایند و حقوق انسانی آنان را
رعایت کنند. در مقابل اهل کتاب نیز در ایران خود را اقلیت نمی‌دانند بلکه جزیی از
این خانواده بزرگ می‌دانند که قرن‌ها در کنار مسلمانان و همه‌ی ایرانیان، زندگی
آرامی داشتند. در این راه چه شیعیان و چه سایر مسلمانان و بقیه‌ی اهل کتاب در ایران
برای همزیستی با هم، از دین هم‌دیگر نمی‌پرسند، چرا که بافت فرهنگی غالب در ایران
این قدرت را دارد که ملتی را تشکیل دهد که همه‌ی اقوام، مذاهب و پیروان ادیان را در
خود جای دهد. این ارزش است که در تاروپود افکار و عقاید بسیاری از ساکنان اراضی
جغرافیای ایران نفوذ دارد و قدرت تفاهم را در کشور تقویت کرده است.
البته نمونه‌هایی از این تفاهم و همکاری در سراسر کشور و هر جا که اهل کتاب با
مسلمانان همجوار و همکار هستند، قابل مشاهده است. بسیاری از افراد دوست دارند
جزئیات بیش‌تری از آن را ، خصوصاً در سالی که «وحدت ملی» نام گرفته، ببینند و
بخوانند که بیمارستان دکتر سپیر تهران یکی از نشانه‌های بارز این همکاری و همیاری
است. بیمارستانی که بسیاری از هموطنان مسلمان هنگام مراجعه به آن نمی‌دانند بانیان
این بیمارستان خیریه از هموطنان کلیمی بودند و هنوز هم این بیمارستان با هدایت
هموطنان کلیمی به کار خود ادامه می‌دهد.
آیا در این بیمارستان مسأله‌ای به نام تبعیض نژادی و تبعیض دینی حاکم است این فکر و
اتفاق اداری سبب شد به بیمارستان دکتر سپیر در خیابان شهید مصطفی خمینی پائین‌تر از
چهارراه سرچشمه تهران بروم و از نزدیک هم با بیماران و مسئولان بیمارستان صحبت کنم
و هم گزارشی تهیه کنم و برای عموم منتشر سازم.
محله‌های اطراف بیمارستان، از محله‌های قدیمی تهران است که بافت قدیمی آن با
کوچه‌های تنگ و بن‌بست‌های پی در پی مشخص می‌شود. کوچه‌هایی که اگر مسیر را بلد
نباشید مجبور خواهید شد علی‌رغم عبور از چند دالان و کوچه، راه رفته را بازگردید،
چرا که انتهای چند کوچه تنگ، در نهایت به بن‌بست ختم می‌شود! محدوده‌ای که به دلیل
بافت فرسوده و قدیمی، امکانات بیمارستانی بسیار کمی هم دارد و وجود هر مرکز بهداشتی
و درمانی برای ساکنان این محله‌ها بسیار باارزش تلقی می‌شود.
هنگام ورود به بیمارستان دکتر سپیر، جمله‌ای به دو خط فارسی و عبری تحت عنوان
«همنوعت را مثل خودت دوست بدار» در کنار نام کانون خیرخواه به عنوان مؤسس بیمارستان
ثبت شده، بیمارستانی که سال تاسیس آن 1321 شمسی، یعنی 65 سال پیش بوده است، جلوه
می‌کند.
ظاهراً به دلیل محدودیت مکانی، حیاط بیمارستان بسیار کوچک‌تر از آن چیزی است که در
مورد سایر بیمارستان‌های درجه‌ی اول سراغ داریم، اما در تابلوی اطلاعات، امکانات
موجود در بیمارستان و اسامی پزشکان، همه نوع امکانات درمانی، بیمارستانی و تخصص‌های
متعارف، ثبت شده است. در ضلع شمالی حیاط بیمارستان اورژانس و در ضلع جنوبی
درمانگاه‌ها و دفاتر اداری و پذیرش بیماران واقع است. امکاناتی نظیر اتاق عمل،
رادیولوژی، سونوگرافی، فیزیوتراپی، سیسوسکپی، آندوسکوپی، الکتروکاردیوگرافی،
ادیومتری، اکوکاردیوگرافی، تست ورزش، از واکسیناسیون گرفته تا آزمایشگاه و مددکاری،
جراحی اورژانسی، زنان و زایمان، کودکان، مغز و اعصاب، اعصاب و روان، CCU و ICU
فراهم آمده است.
در سالن انتظار بیماران و همراهان، از سر کنجکاوی از چند بیمار درباره‌ی مالکیت
بیمارستان سئوال می‌کنم که همه از کلیمی بودن سرمایه‌گذاران اولیه این بیمارستان
بی‌خبرند و می‌گویند: به صورت تلفنی وقت گرفتیم و یا این که از بیمارستان‌های دیگر
وقت عمل جراحی را در این بیمارستان رزرو کردند و تعرفه‌های آن نیز همانند تعرفه
سایر بیمارستان‌های طرف قرارداد بیمه‌هاست و حتی نام آن را هم بیمارستان سپهر
می‌خواندند. وقتی با مسئول پذیرش بیماران و اطلاعات و صندوق و حتی خدمات هم صحبت
کردم، می‌گفتند هیچ‌گاه مشخص نمی‌شود افرادی که به بیمارستان می‌آیند جزو اقلیت‌ها
هستند یا اکثریت مسلمان، تا حدی که بعضاً بسیاری از بیماران از شهرستان‌های دور
برای عمل جراحی در این بیمارستان نوبت می‌گیرند و پذیرش می‌شوند. بیمارستانی همانند
همه بیمارستان‌های کشور که در آن نشانی از اقلیت و اکثریت، مسلمان و کلیمی و ارمنی
و زرتشتی، اقوام لر و کرد و فارس و ترک، گیل و مازنی و بلوچ و عرب و ترکمن و ....
نیست و همه و همه در مام وطن در اوج همزیستی مسالمت‌آمیز، وحدت در عین کثرت اقوام و
طوایف را قرن‌ها و هزاران سال با هم زمزمه کردند و به آن وفادار ماندند.
در اتاق رئیس بیمارستان علاوه بر تصاویر امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب،
تصاویری نمادین از حضرت موسی (ع) و برادرش هارون و ده فرمان معروف حضرت موسی (ع)
نصب شده است که علاوه بر آن، لوح‌های تقدیری که از طرف وزرای بهداشت و دیگر مقامات
کشورمان به پاس خدمات بهداشتی و درمانی بیمارستان دکتر سپیر به این بیمارستان تعلق
گرفته و زینت‌بخش این اتاق شده است.
دکتر مره صدق که خود جراح متخصص است، درباره‌ی زمان و علت تاسیس بیمارستان به
گزارش‌گر ما می‌گوید: در پی وقوع جنگ جهانی دوم، از آن‌جا که ایران تحت اشغال قوای
بیگانه بود و به دلیل کیفیت پائین بهداشتی در این منطقه و رواج بیماری‌های عفونی و
واگیردار، به همت یکی از پزشکان کلیمی به نام مرحوم دکتر روح‌الله سپیر که در این
محل ساکن بوده، یکی از اتاق‌های کنیسه (محل عبادت کلیمیان) به درمانگاه تبدیل
می‌شود و به مرور با خرید خانه‌های سایر کلیمیان که در همسایگی این کنیسه بودند، و
حتی برخی از این خانه‌ها به بیمارستان اهدا شد این بیمارستان به تدریج تکمیل و به
دست ما رسیده است.
وی درباره‌ی سرگذشت دکتر سپیر هم می‌گوید: متاسفانه خود دکتر سپیر به واسطه‌ی بروز
بیماری واگیردار تیفوئید، همان سال‌ها در درمانگاه مبتلا و به واسطه‌ی همین بیماری
هم فوت کرد که پس ا پیروزی انقلاب اسلام بیمارستان به نام آن مرحوم نام‌گذاری شد.
وی با اشاره به حوادث سال‌های پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی در بیمارستان
می‌گوید: با توجه به نزدیکی این بیمارستان به محل‌های تجمع و تظاهرات ضد رژیم
طاغوت، تعداد بسیار زیادی از مجروحین حوادث سال‌های انقلاب به این بیمارستان منتقل
و تحت درمان قرار گرفتند و حتی یک بار نیروهای حکومت نظامی به بیمارستان هجوم آورند
و تلاش کردند مجروحین انقلابی را از بیمارستان خارج کنند که رئیس آن موقع بیمارستان
با مقاومت جدی که صورت داد، مانع از این کار شد.
وی ادامه می‌دهد: به همین علت حضرت امام خمینی (ره) قبل از این که به ایران تشریف
بیاورند، نامه‌ی تشکرآمیزی خطاب به رئیس بیمارستان می‌فرستند و طی آن از زحمات
بیمارستان و حمایت از انقلابیون مجروح تشکر می‌کنند که این نامه اکنون در اختیار
یکی از اعضاء هیات مدیره سابق بیمارستان است که اکنون در خارج از کشور زندگی
می‌کند.
رئیس بیمارستان دکتر سپیر می‌افزاید: در طول جنگ تحمیلی هم، بیمارستان 50 درصد از
امکانات و تخت خود را در اختیار مجروحان جبهه قرار می‌داد. وی درباره‌ی نحوه پذیرش
بیماران کلیمی و مسلمان می‌گوید: در بدو تاسیس این بیمارستان حدود نیمی از بیماران
کلیمی بودند، اما چون در اساسنامه بیمارستان قید شده که ما به هیچ‌وجه اجازه نداریم
از مذهب بیمار سئوال کنیم، و با تحولاتی که در سال‌های اخیر اتفاق افتاده و جمعیت
کلیمی ساکن این منطقه به شدت کاهش یافته و در شرایط فعلی بیش از 98 درصد از مراجعین
را هموطنان مسلمان تشکیل می‌دهند و بیش از 96 درصد از پرسنل بیمارستان هم از
هموطنان مسلمان هستند.
وی درباره‌ی مشکلات بیمارستان هم می‌گوید: با توجه به تورم، هزینه‌ها و نیازهای
بیمارستان، به هیچ‌وجه با درآمدها هم‌خوانی ندارد و بیمارستان‌های خیریه جز با
حمایت افراد خیّر نمی‌توانند به فعالیت خود ادامه دهد، تا حدی که همه ساله این
بیمارستان 400 تا 500 میلیون تومان زیان می‌دهد که قسمت اعظم این زیان از کمک‌های
جامعه‌ی کلیمیان ایران، انجمن کلیمیان تهران و کلیمیان ایرانی مقیم اروپا تامین
می‌شود.
وی می‌افزاید: از آن‌جا که این بیمارستان نماد زندگی مسالمت‌آمیز بین قشرهای مختلف
مردم است، به همین دلیل، علاوه بر کلیمیان، نهادهای کشور هم در کمک به این
بیمارستان سهیم می‌شوند تا حدی که سال گذشته، دفتر رئیس جمهور 250 میلیون ریال،
سازمان اوقاف 100 میلیون ریال، مجلس شورای اسلامی 350 میلیون ریال، از موضوع ماده
واحده‌ی کمک به نهادهای اقلیت‌های دینی، در کنار کمک 300 میلیون ریال ایرانیان
کلیمی مقیم انگلستان، 480 میلیون ریالی انجمن کلیمیان تهران و کمک 260 میلیون ریالی
سایر افراد و اعضای کانون خیرخواه از بیمارستان حمایت کردند.
وی درباره‌ی مشارکت‌های سیاسی این بیمارستان همگام با اهداف دولت جمهوری اسلامی و
برادران مسلمان خود می‌گوید: سال قبل در پی حمله‌ی 33 روزه اسرائیل به لبنان، این
بیمارستان طی اعلامیه‌ای رسمی اعلام کرد قادر به پذیرش و درمان مجروحین لبنانی بدون
دریافت وجهی است چرا که ما هم با مردم ستم‌دیده‌ی لبنان، اظهار همدردی می‌کنیم.
اطلاعیه‌ای که به همین منظور صادر کردیم حتی در صحن علنی مجلس شورای اسلامی قرائت
شد و رئیس مجلس از ابتکار عمل بیمارستان قدردانی کرد.
رئیس بیمارستان دکتر سپیر، درباره‌ی عمل‌کرد این بیمارستان در سال گذشته و شش ماه
اول سال جاری هم می‌گوید: سال گذشته جمع کل مراجعین به بیمارستان 75 هزار و 968
مورد بوده که از این تعداد، 20 هزار و 716 مورد به درمانگاه‌ها مراجعه کردند و
6 هزار و 304 بیمار بستری شدند.
وی تعداد مراجعه به آزمایشگاه در سال گذشته را نیز 21 هزار و 421 مورد، رادیولوژی و
سونوگرافی 6 هزار و 770 مورد، فیزیوتراپی 4 هزار و 40 مورد، اعمال جراحی و زایمان 3
هزار و 696 مورد، زایمان 3 هزار و 294 مورد و مراجعه به اورژانس را نیز 8 هزار و 24
مورد اعلام کرده است.
دکتر مره صدق تعداد مراجعه‌کنندگان در شش ماهه‌ی سال جاری را نیز بالغ بر 30 هزار
نفر اعلام می‌کند و می‌افزاید: درجه‌ی کل این بیمارستان 2 تعیین شده اما بخش ICU و
CCU بیمارستان، درجه‌ی یک می‌باشد و با 73 تخت بیمارستانی حداقل 80 درصد اشغال تخت
دارد در حالی که متوسط اشغال تخت در بیمارستان‌های کشور 40 تا 50 درصد است و به طور
متوسط، هر روز 20 عمل جراحی در این بیمارستان انجام می‌شود.
به هر حال تنها بیمارستان کلیمیان در ایران، همانند بسیاری از بیمارستان‌های کشور،
مشغول پذیرش و ارائه‌ی خدمات درمانی به بیماران می‌باشد. اما چون سرانه‌ی درمان در
سطح کشور پائین است، نمی‌توان آن را با بیمارستان‌های غیرانتفاعی و خصوصی مقایسه
کرد؛ زیرا پذیرش قالب خیریه و استفاده از تعرفه‌های مصوب دولت، مشکلاتی را در بخش
نقدینگی برای این گونه بیمارستان‌ها ایجاد کرده است، که حمایت‌های افراد خیر و حتی
دستگاه‌های دولتی و سازمانی می‌تواند وضعیت موجود بیمارستان را ارتقاء بخشیده و
دراین منطقه محروم جنوب تهران، بیماران بیش‌تری را پذیرش نموده و یا برای درمان
آن‌ها، سعی و تلاش مضاعف‌تری و البته با امکانات گسترده، انجام شود.
چنین بیمارستان‌هایی، برای روی
پا ایستادن، همواره می‌بایست مورد حمایت افراد خیّر قرار گیرند، چرا که خدمات آن،
محدود به اقلیت نیست، بلکه همه‌ی مردم ایران از آن بهره‌مند می‌شوند.
