برگرفته از نشریه عودلاجان 7-
فاطمه شهباز
دی 1390
درمانگاه کانون خیرخواه در سال 1321 ه.ش در محل کنیسا ملاحنیفا افتتاح شد. آن تشکل
کوچک به یاری خداوند و نیت خیربنیانگذاران، رفته رفته گسترش یافت و از همان ایام،
تمام امکانات بهداشتی و درمانی بدون در نظر گرفتن رنگ پوست، نژاد و مذهب در اختیار
هموطنان قرار گرفت.
دکتر رحیم کهن یکی از اعضا کانون خیرخواه با تشریح اهداف کانون، از دوستش دکتر سپیر
برای عضویت و همکاری درکانون دعوت می‌کند. وی مشتاقانه از این امر استقبال می کند و
عضویت و همکاری در کانون را می پذیرد. در اولین جلسه با حضور دکتر سَپیر ریاست
کانون آشنا کردن مستمندان با اهیمت بهداشت و نظافت بود، پس از آن با تهیه مقدمات در
صدد یافتن پایگاهی برآمدند. در بین محلهای پیشنهاد شده، کنیسا ملاحنیفا انتخاب شد.
با همکاری یوسف ملمد، مسئول کنیسا اولین پایگاه به صورت یک مرکز درمانی با همت چند
جوان به نام کانون خیرخواه به سرپرستی دکتر روح الله سَپیر پایه گذاری شد و با قرار
دادن چند صندلی و یک میز و یک نیمکت ساده کار خود را آغاز کرد.
به دلیل مراجعه روزافزون بیماران، کمبور دارو و وسایل پزشکی و امکانات ، مشکلات و
دشواری ها روز به روز بیشتر می شد.
بار دیگر کانون جوانان، با کمک های مردمی و اشخاص خیراندیش توانستند
در سال 1321 ه.ش در قطعه زمینی مشرب به خیابان سیروس، اولین کلنگ درمانگاه کانون
خیرخواه را بر زمین بزند و در آن شرایط سخت کاری بزرگ و تاریخی انجام دهد.
بدون تردید خدمات بی دریغ و تحسین برانگیز بنیانگذاران درمانگاه فراموشی نشدنی
خواهد بود و نام زنان و مردان که با حداقل امکانات کمر همت بستند، درتاریخ جامعه
یهودیان ایران به نیکی ثبت شده است.
در همین سالها، دامنه آتش جنگ جهانی دوم به ایران سرایت کرد و ارمغان شوم آن مرگ،
قحطی و سرایت بیماریها به ویژه تیفوس بود که سرزده به هر خانه ای وارد می شد.
فعالیت دکتر سپیر در سالهای اولیه تاسیس درمانگاه، در جهت مبارزه با اپیدمی تیفوس
بود. وی بیپروا و بی هیچ ترس و تردید، برای نجات جان مردم محروم محله عودلاجان به
مبارزه با افریت مرگ که سایه گسترده بود، شخصاً اقدام کرد با وجود آنکه خود به
بیماری تیفوس مبتلا شد تا آخرین لحظه دست از مبارزه برنداشت، اما به علت ضعف شدید
ناشی از کار زیاد، در سن 32 سالگی در گذشت.
وی با فداکاری جان خود، بیمارستانی را بنا کرد که امروز این نهاد خیریه، مایه
سرافرازی و غرور تاریخ یهودیان ایرانی در سر تا سر جهان است.
پس از انقلاب اسلامی، هیئت مدیره کانون خیرخواه با تغییر نام بیمارستان کوروش کبیر
به دکتر سَپیر وارد مرحله تازه ای از فعالیتهای خود شد. در سال 1362 ه.ش به علت
مراجعه کنندگان بسیار به بیمارستان، هیئت مدیره بیمارستان اقدام به ساخت محلی جدید
برای درمانگاه کرد و ساختمانی مشتمل بر 30 اتاق برای مطب و نیز کلینیک پزشکان ساخت.
همچنین خانه ای 400متری در ضلع شمالی بیمارستان خریداری کرد که به بخش اورژانس و
بعضی تاسیسات بیمارستان اختصاص داده شد . در سال 1364 ه.ش درمانگاهها از ساختمان
قدیم به ساختمان جدید منتقل و بخش زنان به شکل کنونی مستقل شد.
امکانات بیمارستان در سالهای انقلاب و جنگ تحمیلی در خدمت مجروحان قرار گرفت که این
مسئله حاکی از تعهد جامعه یهودیان به هموطنان خود بوده است.
