نشریه پرواز خرداد 1389
روزها
و شب ها مي‌گذشت و قاصدك،كم‌كم خستگي را مي‌كرد درك و هدفش را فراموش.
كسي نبود، دست‌هايش را فشار دهد به گرمي و نگاهش را پر كند از اميد.
قاصدك به صحرا رسيد،كوله ی پيغام را نهاد بر شانه‌هاي صحرا و گفت:« ديگر نمي‌توانم،
از تو مي‌خواهم پيغام‌ها را تو ببري». صحرا گفت:«بار عشق سنگين است و شانه‌هاي من
ضعيف، از دريا و دشت،آسمان نيز بگذر».
قاصدك گفت:
«پس چه كس دارد تاب اين پيغام؟
مقصد من،كجاست؟
كوله‌ام سنگين است؟»
آن‌گاه خداوند، با باران برايش نوشت:« پيامبر من چرا خسته است؟مگر چه كرده‌ام،كه
حس كردي تنهايي؟» اشك‌هاي قاصدك جاري شد و خداوند ادامه داد:«قاصدكم، قلب‌هاي يخي
منتظر پيغام تو هستند،آن‌هايي كه اميد را نموده‌اند گم، چشم به راهت نشسته‌اند».
قاصدك لبخند زد و كوله‌اش را برداشت ...
