اندر حکایت شاعری و نامه ای و سوژه ای

دوش دیدم که ملائک یک دو جام باده زدند	تک جامی هم برای خاطرِ شاعر زدند
از پیِ یک شعرِ بی حال و هوا	تا توانستند، بر من چَک زدند
گفت در حالی که می زد آن ملک	کای عبَث، مُهرِ تو را کجا، کِی زدند؟
شرم را قِی کرده ای و می خوری یکجا حیا	آبرویت نیز، سارقان یکجا زدند
ما کجا گفتیم و کِی فرموده ایم	که همه شعر و سخن باید زدند؟
پاسخت چیست، ای تو نا مرام	کز پِی یک سوژه ای، نامه زدند؟
در مرامِ ما چنین گفتار بود؟	زالزال هم ر،ا میوه اش، صد زدند؟
این ترانه، این سخن، این حرف مفت	بایدش همچین تر و تازه زدند
آن ملک فرمود که جبرانست، آن	که باید نامه را، می نزدند
این یکی فرمود کای سرکشان	چه کسی نامه بگفتا، نباید که زدند؟
وان یکی می داد(1) کای مفلسان	حرف نامه را « من» باید زدند
عاقبت فرمود آن، کز همه « تَر» بود:	جمع کن، این بساطی را که از، ازل زدند!
گهی نامه، گه طنز و گهی شعر	نشرینه که نه، بگویید خوارینه زدند
« من»، همی گویم که نامه را، کردم «اُوکِی»	در نهایت، باید آن نامه زدند
لیکن ای جوان، خجالت را بِکِش	ناجوانمردانه هِی گفتند و، هِی، زدند