نشریه
پروازشماره 48 بهمن 1396
آرش آبائی
ورود
به دانشگاه از قدیم تا حدود دو سه دهه‌ی قبل، به خصوص در رشته‌های پرطرفدار، همانند
پیروزی در مسابقه‌ای بزرگ و فتح قله‌ای رفیع بود. داشتن مدرک کارشناسی و بالاتر، یک
معیار ارزش‌گذاری فرهنگی و منزلت اجتماعی محسوب می‌شد. شرط ورود به بسیاری از
عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی، داشتن مدرک و تحصیلات عالیه بود، زیرا طبق باور رایج،
لابد آن که «مل» شده است، حتما تلاش عظیمی را در این راه متحمل شده و ظرفیت بالایی
برای کسب علم و معرفت داشته و از لحاظ فهم فرهنگی به درجه‌ای بالاتر دست یافته و
صلاحیت بیشتری برای فعالیت در مقام‌های اجتماعی یا مراکز فرهنگی دارد.
امروزه، به لطف گسترش مراکز آموزش عالی، ورود به دانشگاه (و خروج از آن ) به سختی
گذشته نیست و در مواردی حتی تعداد صندلی‌های موجود رشته‌هایی بیش از شرکت‌کنندگان
آزمون ورودی است و بسیار شنیده‌ایم که از کسانی که فقط در آزمون ثبت‌نام کرده و در
جلسه‌ی آزمون غایب بوده‌اند، دعوت به ورود به فلان مرکز آموزش عالی شده‌است! و
البته خروج از چنین مراکزی حتما به آسانی ورود به آن خواهد بود!
هرچند ورود به دانشگاه‌های خاص و تحصیل در رشته‌های معتبر همچنان تلاش علمی ویژه‌ای
می‌طلبد، اما دیگر «ملا شدن» معادل «آدم فرهیخته» شدن نیست، و دیگر «افتخارآفرین»
بودن در جامعه‌ی کلیمی، فقط معادل ورود به فلان دانشگاه یا فارغ‌التحصیلی از بهمان
رشته نیست. امروز باید دنبال ملاک‌های دیگری برای کسب عنوان «افتخارآفرینی» بود.
به نظر می‌رسد دوران تقدیر از کسانی که صرفا وارد مراکز آموزش عالی شده‌اند به
پایان خود نزدیک می‌شود و سازمان دانشجویان سنت ارزشمندی را که چند سالی است شروع
کرده باید عنوان اصلی جشن افتخارآفرینان قرار دهد و آن، تقدیر از کسانی است که با
تلاش ویژه‌ای در محیط دانشجویی افتخار آفریده‌اند و یا به دانشجویان و جامعه‌ی علمی
کشور خدمتی چشمگیر نموده‌اند. گذر از شکل پیشین جشن افتخارآفرینان، نه به نشانه‌ی
ناچیز شمردن تلاش جوانان کلیمی در ورود به مقطع آموزش عالی، بلکه به معنای ارتقای
سطح علمی جامعه‌ی کلیمیان ایران است که خود، نقطه عطفی مثبت در تاریخ معاصر جامعه
کلیمی و فعالیت سازمان دانشجویان خواهد بود.
