نشریه پرواز شماره 50 مرداد 1397
دانیل ذریمانی
شماره ای که در دست دارید پنجاهمین شماره ی پرواز است. شاید روزی که بچه های گروه
«امور دانشجویی» سازمان دانشجویان پیشنهاد چاپ این نشریه رو دادند، اگر اشتباه نکنم
سال هزار و سیصد و هشتاد، نه به فکر خودشـون می رسیـد که پرواز تا این جا جلو بیاد،
نه به فکر خوش‌بین ترین فعالین سازمان. حتی روزی که خودم با پرواز همراه شدم، فکر
نمی کردم این همراهی چیزی بیش‌تر از پانزده سال ادامه پیدا کند. چیزی هم که بیش تر
از همه برای خودم باعث این همراهی شده تمایل به حرف زدن، انتقاد، اعتراض، ساکت نشدن
و اشتراک تجربه ها بوده و مگر از یه دانشجو چه انتظار دیگری می شه داشت؟ دانشجویی
که جامعه ی اطرافش واسه ش مهم نیست، نقد کردن و اعتراض رو دوست نداره، دور هم جمع
شدن و چهار نفر دیگه رو هم به جمع اضافه کردن براش اولویـت نیست، به نظـرم یه
چیزیـش می لنگه...
برای همین ارکان های پرواز همیشه «فکر کردن»، «مستقل بودن»، «انتقاد و اعتراض» و
«علاقه به نوشتن و حرف زدن» بوده.
فراموش نمی کنم روزهایی رو که برای کم تر سانسور شدن پرواز، بـا رؤسـای مختلـف
انجـمن جلـسـه مـی گذاشتیم و تا دیروقت بحث می‌کردیم، سانسور می شدیم اما خودمون رو
سانسور نمی‌‌کردیم. خیلی وقت ها از نظر فکری در اقلیت بودیم، اما باز هم سعی می
کردیم تیغ نقدمون کند نشه. به خیلی چیزا اعتراض داشتیم که سخت بود حرف زدن از اون
ها و هزینه داشت؛ مثل بعضی تصمیمات و رفتارهای انجمن کلیمیان1 ، برخی رفتارها و
صحبت های مذهبیون خودمون، تبعیضاتی که در فرهنگمون وجود داره و خیلی چیزهای دیگه،
ولی باز هم سعی کردیم بگیم و ساکت نباشیم. به هر صورت ساکت نبودن بیش تر از هر چیز
با یه جمع با روحیات دانشجویی سازگاره...
توی این مسیر بودند افرادی که حمایت کردند و خانواده هایی که پشت بچه هاشون –
نویسنده های پرواز- بودند، از همه ی اون ها عمیقاً ممنونم و امیدوارم که بیش تر و
بیش تر بشن.
در آخر هم تشکر از همه ی اونایی که تو این پنجاه شماره با پرواز بودن و حتی خیلی
کوچیک کمکمون کردند.
به امید پریدن های بیش تر و پرواز تا...
