آذر 93
دکتر همایون سامیح
روزها،
ماه‌ها و سال‌ها می‌آیند و می‌روند و آن چه می‌ماند خاطراتی است تلخ و شیرین،
خاطرات تلخی که شیرینی‌ها را به کاممان تلخ می‌کند و خاطرات شیرینی که تلخی‌ها را
می‌برد. در طی این چند سالی که در سمت ریاست انجمن کلیمیان مشغول به خدمت بوده‌ام
با حوادث تلخ و شیرین بسیاری مواجه شده‌ام. هنگامی که می‌شنوم در جامعه بیمارانی
هستند که احتیاج به درمان‌هایی با مخارج هنگفت داشته و متاسفانه از بضاعت مالی
مناسبی برخوردار نیستند و فقط با یک اعلام عمومی در کنیساها سیل کمک سرازیر شده تا
این افراد از رنج بیماری رهایی یابند، و یا هنگامی که می‌بینم افراد جامعه برای
تهیه جهیزیه و یا مخارج تحصیل افراد مستمند همیشه پیشگام هستند، و یا زمانی که شاهد
موفقیت‌های تحصیلی نسل جوان ایرانیان کلیمی و کسب افتخاراتشان در جامعه ایرانی هستم
بسیار مشعوف می‌شوم.
ولی متاسفانه حوادث تلخی هم هست که خاطره آنها نیز همیشه باقی می‌ماند.
در طی ماه‌های گذشته متاسفانه مجبور به شرکت در 2 جلسه دادگاه بودم. دادگاه محاکمه
قاتلانی که باعث مرگ 2 نفر شده بودند: یک جوان حدوداً 20 ساله و یک زن 50 ساله. هر
دو بی‌گناه که رفتن آنها نه تنها باعث داغ‌دار شدن خانواده‌هایشان شد بلکه جامعه
کلیمی را نیز به سوگ نشاند. هرگز چشمان خانواده مقتولین از ذهن من پاک نمی‌شود و
احتمالاً هیچ‌گاه حالت چهره آنها به حالت طبیعی باز نخواهد گشت. ولی آن چه تلخی این
ماجرا را دو چندان می‌کرد، عکس‌العمل قاتلان در جلسات دادگاه بود. بسیار خونسرد و
بدون هیچگونه نگرانی!! هیچ التماسی در کار نبود که هیچ طلبکار هم بودند. انگار جای
قاتل و مقتول عوض شده بود. سنگینی محیط بر دوش همه حس می‌شد و ..... وصف تلخی‌ها
همین قدر بس و به امید اصلاح انسان‌ها، شرایط و بالاخص قوانین!!
مسئله بغرنج دیگر که موجب تعلل خاطر بنده در این سال‌ها است، افزایش اختلافات
خانوادگی به خصوص در میان زوج‌های جوان جامعه است. از آنجا که انجمن کلیمیان تنها
مرجع پاسخگو به قوه قضاییه در خصوص احوال شخصیه افراد جامعه کلیمی است، لذا این
انجمن در مورد تمامی اختلافات خانوادگی جامعه خود بطور مستقیم در ارتباط است.
افزایش تعداد شکایات زوجین از یکدیگر به دادگاه‌های خانواده در طی سال‌های اخیر
موجب نگرانی شدید مسئولان جامعه شده است. انجمن کلیمیان در تلاش است تا تمهیداتی در
جهت کاستن این معضل به کار گیرد که صد البته نیازمند همکاری تمامی ارگان‌های جامعه
می‌باشد.
در پایان امیدوارم که در سال جدید عبری از هر آن چه پیش آمد خاطره‌ای خوش بجا
مانَد، همچون جشن حنوکا همۀ ایام شما با شادی و نور قرین باشد و تمامی دعاها و
توبه‌های شما همکیشان عزیز به درگاه خداوند مورد قبول واقع شود.
