برگرفته از کتاب : عشق و زندگی
نویسنده: دکتر دن ارنیش
ترجمه: شرگان انورزاده (احدوت)
بهمن 1380
من
معمولاً از همه مریض هایم می پرسم: "شما با چه کسانی احساساتتان را در میان می
گذارید؟" و همه مرا طوری نگاه می کنند، مثل اینکه من از کره دیگر آمده ام، ولی این
یک واقعیت است، وقتی که انسان ها احساس کنند که کسی آنها را دوست دارد، حالاتی به
وجود می آید که به خودی خود عمل بهبودی ، درست شدن و ترمیم اعضای بدن، سریع تر
انجام می گیرد.
دکتر "هاروی زارن" از ایالت ماساچوست آمریکا می گوید: "کارمن ، که در طی 20 سال
بیماری قلبی و عروقی بوده است ، مرا بدین باور رسانده که : دوست داشتن و امید به
زندگی ، ریشه اصلی سلامتی و یا بیماری است".
اگر داروی جدیدی یافت شود که بتواند همین کار را انجام دهد، مطمئناً هر پزشکی آن
رارو را تجویز خواهد کرد ، در غیر این صورت کم لطفی آن پزشک خواهد بود اما به طور
کلی دکترها معمولاً قدرت دوست داشتن را برای بهبود حال مریض، تجویز نمی کنند.
مشکل نیست که انسان باور کند که صحبت با یک دوست، یا صحبت با والدین و یا حتی نشان
دادن احساسات خوشایند به دیگران ، قدرت خاصی برای سلامتی ایجاد می کند.
دانشمندان دانشگاه برکلی کالیفرنیا، نتیجه مطالعات خود را با 119 مرد و 40 زن که در
آزمایشات گرفتگی رگ های قلب شرکت کرده بودند، این طور اعلام کردند: آنهایی که احساس
می کردند کسی و یا کسانی آنها را دارند، بعد از مدتی گرفتگی رگ های قلبشان کمتر شده
و خون آزادتر به جریان خود ادامه می داد، و اشخاصی که بیشتر دلهره و اضطراب داشتند
دربند مشکلات باقی می ماندند.
مطالعه ای که در عرض 6 سال در سوئد بر 17000 مرد و زن بین سنین 29 تا 74 سال صورت
گرفت، نشان داد آنهایی که کمتر در زندگی با دیگران در تماس و معاشرت هستند، ریسک
فوت زودرس در آنها تا 4 برابر افزایش خواهد یافت و مردان مسن که تنها زندگی می کنند
و کمتر در رابطه احساسی با دیگران هستند تا دو برابر خطر فوت زودرس دارند.عشق و
امید و دوست داشتن، انسان را به طرف یک زندگی سالم و بهبود هر چه سریع تر بیماریها
سوق می دهد، در صورتی که تنهایی و خلوت فکری، باعث امراض مختلف روحی و جسمی می شود.
آیا با ارتباط بیشتر با دوستان، فامیل ، کار و یا اجتماع ، می توان خود را در برابر
بیماری ها ایمن ساخت؟ برای بررسی این مطلب ،با 276 داوطلب سالم بین سنین 18 تا 55
سال تماس گرفته شد و در بینی هر یک از آنها دو قطره میکروب سرماخوردگی ریخته شد که
تقریباً همه به سرماخوردگی مبتلا شدند، ولی تعداد تمام علائم سرماخوردگی را نگرفتند
و بعد از مطالعه دقیق تر، به این نتیجه رسیدند که آنهایی که روابط اجتماعی سالم تری
داشتند، بدنشان مقاومت بیشتری بر ضد سرماخوردگی نشان داد و می توان پیشاپیش حدس زد
چه کسانی زودتر و بیشتر در معرض سرماخوردگی قرار می گیرند.
بنابراین عشق و امید و دوست داشتن، انسان را به طرف یک زندگی سالم و بهبود هر چه
سریع تر بیماری ها سوق میدهد، در صورتی که تنهایی و خلوت فکری باعث امراض مختلف
روحی و جسمی می شود.
چرا این عوامل مهم هستند و در عین حال ، عجیب به نظر می رسند؟ چرا بعضی از مردم با
این که پزشکان امیدی به بهبود آنها ندارند، به مرور زمان خوب می شوند، اما برعکس
اشخاص دیگری با اینکه دکترها احتمال زیادی برای درمان آنها در نظر می گیرند، فوت می
کنند؟
به نظر می رسد زنده ماندن، به چیزی بیش از این که انسان فقط درست رفتار کند، مربوط
است . شاید اگر دیگران هم ما را دوست داشته باشند، در عمق فکر همه ما این قدرت برای
زندگی کردن و زنده ماندن، بیشتر به وجود بیاید.
ما نمی گوییم رژیم سالم، ورزش و داروها و در موارد ضروری، عمل جراحی، اثری ندارد
ولی در مقابل قدرت طبیعت و رازهایی که در آن نهفته است که من آن را "قلب و فکر باز"
می نامم تحققات بیشتری باید انجام شود.
کتب مقدس و تاریخی انبیاء همیشه، مظهر و مشوق عشق و دوستی بوده اند و شاید علت آن،
جاری ساختن سلامتی از راه عشق در میان مردم بوه است.
