هارون یشایایی
منبع : صفحه 32
روزنامه سلامت شما 495/ شنبه 10 آبان 1393
شیوع
بیماری های واگیردار از جمله "آبولا" که این روزها افکار عمومی جهانیان را به خود
مشغول کرده، دارای ویژگی مشخص و قابل ذکر است.
اول اینکه باعث مرگ و میر انسان هایی می شود که امکان دفاع از خود یا پیشگیری از
ابتلا به این بیماری را ندارند. به جرات می توان گفت بیماری های اپیدمیک، عموماً
عارضه فقر هستند و دامن مستمندان را می گیرند. شیوع بیماری ابولا از ابتدا و عموما
در کشورهای آفریقایی هم نشان می دهد این گونه بیماری ها و وسعت ابتلای آن نتیجه فقر
است و گسترششان دیگران را هم در برمی گیرد، گو اینکه جان انسان ها از فقیر و غنی
ارزشی یکسان دارد. دیگر اینکه بیماری های واگیردار علاوه بر خسارت های جانی، باعث
نگرانی و وحشت همگانی می شود. با توجه به حجم گسترده توجه رسانه های عمومی ، هم
اکنون ترس از ابتلا به ابولا می تواند مخرب تر از ابتلا به آن باشد.
این پدیده نظام اجتماعی کشورهایی را که درگیر آن هستند، مختل کرده است، حتی مردم
کشورهایی که در فاصله بسیار دور از کانون بیماری قرار دارند، همواره خود را در خطر
ابتلا به ویروس و برخورد با این عوارض از آغاز شیوع تا مرحله درمان، بستری و جدا
کردن مبتلایان از محیط های آلوده، علاوه بر وجود امکانات درمانی از جمله دارو و
مکان های مناسب برای بستری کردن مبتلایان ، به این عامل دیگر که بسیار موثر و تعیین
کننده است، نیاز دارد.
این عامل تعیین کننده در مبارزه با بیماری های واگیردار، وجود پزشکان فداکار،
پرستاران و درمانگرانی است که خطر جانی را می پذیرند و با حضور در محیط های آلوده ،
مقدس بودن حرفه پزشکی را یادآور میشوند. این روزها و در مبارزه با ابولا، زنده
کردن یاد دکتر الیوت باک، پزشکی سیرالئونی و دکتر شیخ عمرخان، همکار او و بیش از
150 پزشکیار ، پرستار و درمانگر که در مبارزه با ابولا، جان خود را فدا کرده اند و
بسیاری از پزشکان و پرستاران که از کشورهای دیگر داوطلبانه به کانون های شیوع
بیماری رفته و خود مبتلا شده اند، سرمایه و میراث مقدس حرفه پزشکی است که در زمان
ها و مکان دیگر نیز وجود داشته است.
30 سال است در یکی از غیربهداشتی ترین مناطق تهران در همکاری با هیات امنای
بیمارستان خیریه دکتر "سپیر" مشغول خدمت بوده ام. دکتر روح اله سپیر در سال 1318 از
دانشکده پزشکی تهران فارغ التحصیل و بلافاصله در نهادهای مختلف مشغول خدمت شد. در
سال 1321 در همکاری با گروهی از پزشکان و معتمدان جامعه کلیمیان در محل فعالی
بیمارستان، خیابان سیروس(مصطفی خمینی) و در حاشیه محله سنتی کلیمیان تهران درمانگاه
کوچک کانون خیرخواه را راه اندازی کرد. با توجه به اینکه شپش عامل انتقال بیماری
تیفوس بود، دکتر سپیر گروهی از جوانان و نوجوانان محل را سازماندهی کرد و به دست
آنها کیسه های محتوی د.د.ت داد که در آن شرایط وسیله ضدعفونی بود. او این جوانان را
به خانه های اطراف فرستاد تا مکان های مشکوک به آلودگی را با د.د.ت ضدعفونی کنند.
متاسفانه دکتر سپیر در اردیبهشت ماه 1324 به علت تماس مکرر با مبتلایان به تیفوس،
در دام این بیماری مهلک گرفتار شد و اقدام ها برای نجات جان او بی نتیجه ماند.
