فرانک عراقی
کارشناس ارشد روزنامه نگاری
بهار 97
افول یک ستاره
به
طور قطع و یقین کمتر کسی است که گذارش به آرامستان بهشتیه (کلیمیان تهران) نیفتاده
باشد. نمی دانم این عادت من است یا شما هم گاهی این کار را می کنید. بعد از اتمام
زیارت نزدیکان و آشنایان و دوستانی که در آن جا مدفن گزیده اند، مدتی نیز در بین
قبرهای خاموش قدمی می زنم و علاقه مندم، تاریخ روی سنگ قبرها، نوشته ها و شعرهای
حکاکی شده روی آنها را بخوانم. بسیاری قبرها، عکسی نیز به یادگار دارند، گاهی جوان
و گاهی پیر. به عقیده من هر کدام از این نقش ها و نوشته ها و شعرها و عکس ها، حتی
تاریخ های تولد و مرگ، حرف های ناگفته زیادی دارند.
این بار که گذارم به این آرامستان افتاد، سنگ قبر ساده ای نظرم را جلب کرد. ژانت
کهن صدق، دختر ورزشکاری که در عنفوان جوانی بر اثر تصادف از دنیا رفت، و تنها ۲۶
سال زندگی. اما چه عمر کوتاه و پر باری. یاد نوشته ای می افتم، که طول زندگی چندان
مهم نیست، مهم عرض آن است و این که در مدت زمانی که خداوند برای ما تعیین کرده، چه
کرده ایم تا حداقل نام نیکی از ما به یادگار بماند. گاهی یادآوری کسانی که هر کدام
به نحوی در جامعه و کشور خود موثر بوده اند، خالی از لطف نیست و این بار.... ژانت
کهن صدق، قهرمان دو و میدانی کشور، ستاره ای که خیلی زود خاموش شد.
ژانت کهن صدق، قهرمان دوی ملی، سومین دختر خانواده کهن صدق (ابراهیم کهن صدق و اختر
مراد پور) در سال ۱۳۲۴ش. (۱۹۴۵م.) در تهران متولد شد. ژانت فارغ التحصیل دبیرستان
انوشیروان و رشته تربیت بدنی از دانشگاه تهران بود. وی اولین بار در 1339 در
مسابقات دوی صد متر شرکت کرد و مقام سوم را کسب نمود. در 1340 اولین بار در م
سابقات ۸۰ متر بزرگسالان شرکت کرد و رکورد یازده ثانیه را باقی گذارد. در مهرماه
همان سال در شانزده سالگی در گروه وزن ۴۰ کیلوگرم و قد ۱۵۶ در دوی صد متر شرکت کرد
و رکورد جهانی ۱۳/۱ ثانیه را با یک دهم ثانیه اختلاف شکست. وی این رکورد را تا 1342
حفظ کرد و بار دیگر خود آن را تغییر داد. در اکتبر 1344 رکورد ۱۰۰ متر دو با مانع
را شکست و ۳۵ هزار نفر تماشاگر هم میهن او را تشویق کردند و کیهان ورزشی از او به
عنوان قهرمان سال یاد کرد. او در مصاحبه ای گفته بود: «ژانت هرگز در جا نمی زند» و
برخلاف جثه ریزش دارای روحی بزرگ و شخصیتی قوی بود. عاشق خانه و خانواده بود در
کودکی به خانواده اش گفته بود آرزویم این است که جهان مرا بشناسد. مرگ نا به هنگام
وی در دوم خرداد ۱۳۵۱ش. (ژوئن۱۹۷۲م) در بیست و شش سالگی در تصادفی که در محـل پارک
وی رخ داد رقم خـورد. او و سیــمین شفـیقی کاپیتان تیم بسکتبال زنان کشور، در این
تصادف در جا کشته شدند. در مراسم خاکسپاری او بسیاری از شخصیت های ورزشی، همکاران،
مربیان ورزشی، استادان دانشگاه ها، دانشجویان، اعضای انجمن کلیمیان ایران، اعضای
سازمان بانوان یهود و بسیاری از شاگردان مدارس که ژانت برای آنها تدریس می کرد و
دیگر طبقات جامعه حضور یافتند. دانشگاه تهران و فدراسیون دوی کشور، مسابقات سالانه
ای را به نام او برگزار کردند و میدانی را که او آخرین بار در آن جا مسابقه داده
بود ،گل باران کردند. در اولین مسابقه بعد از او خط دوم را که در آخرین مسابقه اش
در آن دویده بود با گل پوشانده بودند.
ژانت کهن صدق به دلیل قهرمانی، شخصیت انسانی برجسته و تدریس ماهرانه اش مورد لطف و
محبت همگان بود. ابعاد این فاجعه به قدری زیاد بود که پدرش نیز بعد از یک ماه در
گذشت. انجمن بانوان کلیمی تهران با همت انجمن کلیمیان تهران در بهمن ماه ۱۳۸۳، سالن
ورزشی بانوان کلیمی تهران را به نام شادروان ژانت کهن صدق، قهرمان دو سرعت و رکورد
دار دو صد متر زنان ایران، در محل مجتمع فرهنگی، ورزشی سرابندی واقع در یوسف آباد
افتتاح نمود، قهرمان دو ایران که ناگهان در ۲۶ سالگی از حرکت باز ایستاد.
منابع
۱- فرزندان استر، به کوشش هومن سرشار، مترجم مهرناز نصریه، چاپ دوم،۱۳۸۷
2- ویکی پدیا
۳- مجله افق بینا، شماره ۲۵. اردیبهشت ۱۳۸۴شمسی.
