نشریه متانا شماره 33 شهریور 92
شاید
شما هم کسانی را دیده باشید که در خیابان‌ها از دیوار راست بالا می‌روند، از جوی‌ها
می‌پرند و بالاخره آزاد و رها از روی هر مانعی می‌گذرند.
شاید هم تیمی با حرکات هماهنگ با لباس‌های ورزشی ساده که مانند مرد عنکبوتی در همه
جا و به همه شکل هستند.
این کار ورزشی است به نام پارکور.
پارکورparkour ، هنر جا‌به‌جایی یا ورزش شهرنوردی است که هدف آن رسیدن به مقصد با
استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که
می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد. «کارایی» یکی از مهم‌ترین
مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع‌ترین باشند، بلکه
باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب‌دیدگی دراز
مدت یا کوتاه مدت شوند.
به کسانی که از اصل پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.
داوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید: جنبه فیزیکی پارکور، غلبه کردن بر
تمامی موانع پیش‌روست، درست مانند این که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور
فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند و دارای فلسفه خاص خویش است.
پارکور یک رشته‌ی ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از
توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک
ورزش و هنر، یک شیوه‌ی زندگی کردن و یک فلسفه‌ی روزانه است.
یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن
به کسانی است که در شرایط خاصی قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری
از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای
اثبات برتری خود، تمرین می‌کند. بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در
زندگی خود نیز به کار می‌برند.
پارکور از آن زمان که انسان در تعقیب و گریز بوده، وجود داشته؛ و کودکانی که به
راحتی، بدیع و با نشاط جابه‌جا می‌شوند، حرکت می‌کنند و می‌گریزند از آن بهره
برده‌اند.
داوید بل، فرزند ریموند بل که سرباز در جنگ ویتنام بود پارکور را بدین شکل که الان
هست درآورد. او همراه با دوستانش از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) با
ترکیب چند ورزش، از جمله ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری،
در حاشیه پاریس به پارکور هویت بخشیدند.
هنر پشت سر گذاشتن موانع، با چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با
موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی
دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته ، سریع و
کارا برآن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.
جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه
بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود
چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور را
تمرین نمی‌کنند معمولاً درباره‌ی این موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی
که به گفته‌ی بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، امیر حسین ایمانی و کوشا
فتحی‌نژاد در مستند سال 2003 لندن بپر (Jump London) بود. هدف این فیلم نشان دادن
گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا
تقاضای همکاری نمودند و گروه irPK که بعداً به رها تغییرنام داد نیز در این پروژه
همکاری کرد.
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای‌تر، امیر حسین ایمانی
در تابستان سال 2004 برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق‌ترین گروه‌های پارکور
دنیا به لندن رفت. و در سال 1384 اولین دوره کلاس‌های پارکور با هدف انتقال
تجربه‌ها در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ عبدو) برگزار شد.
توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی)
در موزیک ویدویی به نام کبوتر درتابستان 1384، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره
پلیس، مصاحبه با نشریات پرطرفدار مختلفی مانند40 چراغ و Teenager ، خبرگزاری‌های
Ascosiated Press ویدیو در یوتیوبو روتیرز، شرکت در نمایشگاه بین‌المللی ورزش 2008
... باعث توجه بیشتر به این ورزش شده و علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند.
هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان و مسئولین فدارسیون آمادگی جسمانی با این
ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره
مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (25 آبان 1385) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش
پرداختند. شرکت در این مراسم باعث آشنا شدن مسئولین ورزشی کشور با این ورزش از
نزدیک شد و آن‌ها را به این صرافت انداخت که در فدارسیون آمادگی جسمانی کمیته‌ای
برای پارکور تشکیل دهند. همین امر، باعث به وجود آمدن اختلاف نظر بین گروه رها و
فدارسیون شد که تأثیرات آن در چندپاره شدن جامعه تراسورهای ایران به افراد موافق
دخالت فدارسیون و افراد موافق حفظ استقلال پارکور به عنوان ورزشی خیابانی، تا همین
امروز قابل مشاهده است.
به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند و بزرگترین همایش
پارکور توسط گروه رها و پارادوکس در 27 فروردین 1389 در اکباتان برگزار شد. تیم‌های
بسیاری از شهرهای مختلف ایران (از جمله تیم کرمانشاه و...) آمدند که متأسفانه
علیرغم داشتن مجوزهای لازم، به علت زیاد شدن بیش از حد جمعیت که بیش از 3000 نفر
تخمین زده شد، در اواخر برنامه همایش لغو شد.
