نشریه پرواز-مهر 1387
امروزه اغلب اقتصاددانان، دولتمردان و سياست مداران
بر اين باورند كه بهره هاي بانكي بالا سبب ركود اقتصادي و كاهش فعاليت هاي
اقتصادي و به تبع آن بالا رفتن نرخ بي كاري مي شود. البته كاهش بهره
هاي بانكي مسلماً متناسب با هر جامعه و كشوري، ساز و كار ويژه خود را
نياز داشته و مطالعات مخصوص به خود را مي طلبد. اما آنچه در اين مقاله مورد توجه
قرار گرفته است، بررسي كاهش بهره هاي بانكي يا ساز و كار مناسب آن نيست كه
اين مهم در تخصص نگارنده نمي باشد، بلكه آنچه در پي مي آيد بررسي و
كنكاش در پديده ربا در جامعه كليمي ايران است.
بافت ويژه اقتصادي ايران در قرون گذشته كه با توجه به برخي باورهاي نادرست اجتماعي،
اجازه فعاليت‌هاي اقتصادي در بسياري از عرصه ها را به هموطنان كليمي نمي
داد و همچنين نگراني دائمي اين اقليت نسبت به آينده، سبب شد كه اين اقليت به ناچار
به سمت فعاليت هاي زودسود ده و بعضاً مذموم هدايت شود كه شايد ربا يكي
از آنان است.
بي ارتباط نيست كه جامعه كليمي هر از چند گاهي به سبب اين گونه
فعاليت‌ها دچار تشنج شده و فضاي دوستي و مودت ميان همكيشان درهم شكسته مي
شود. اعتماد به برخي افراد جهت سودهاي كلان، گهگاه سبب از بين رفتن كل سرمايه نيز
شده است و نه تنها خانواده هايي را دچار فلاكت، نابودي و بدبختي كرده
است كه حتي سبب شده نگاه بدبينانه به برخي مراسم مذهبي كه به همت برخي رباخواران
تشكيل شده است، پديد آيد.
اما آنچه در اين ميان بسيار دردناك است، اهتمام برخي از عزيزان مسئول در بهره
دادن درآمدهاي اختصاصي مكان‌هاي مذهبي است. گرچه در نگاه اول شايد انگيزه اين افراد
در افزايش درآمد مكان هاي عمومي و عام المنفعه و به دور از انگيزه سودجويي
شخصي، جذاب مي نمايد؛ اما نگاهي عميق تر به برداشت جامعه اكثريت كه
اماكن مذهبي ما را رباخوار قلمداد كنند، بر مذمت اين كار دو چندان مي افزايد.
حال آنكه طبق تعاليم مذهبي يهود، كليميان از بهره-دادن پول خود برحذر داشته شده
اند؛ امري كه شايد از سوي برخي مذهبيون نيز مورد توجه قرارنمي گيرد.
اندكي انديشه در اين وادي كافي است تا هر ذهن خودآگاهي قضاوت درست و به تبع آن
عملكرد صحيح تري داشته باشد....
