دواریم، پاراشای كي‌تاوُو-فصل بيست و ششم

پاراشای كی‌تاوُو-فصل بیست و ششم

1.      چنین مقرر است، هنگامی‌كه به آن سرزمینی كه خداوند خالقت به ملكیت به تو می‌دهد وارد شوی و آن را به ارث برده در آن ساكن گردی ...

2.      از نوبر تمام حاصل زمینی كه خداوند خالقت به تو می‌دهد برداشته در سبدی بگذار و به آن مكانی كه خداوند خالقت برای ساكن كردن نامش انتخاب خواهد كرد، برو.

3.      و نزد كُوهِنی (کاهنی) كه در آن روزها باشد رفته به او بگو: امروز در پیشگاه خداوند خالقت اعلام می‌دارم كه به آن سرزمینی كه خداوند به پدران ما سوگند یاد نمود به ما بدهد وارد شده‌ام.

4.      كُوهِن (کاهن) آن سبد را از دست تو گرفته آن را جلو قربانگاه خداوند خالقت بگذارد.

5.      به حضور خداوند خالقت سر فرود آورده اعلام بدار: (لاوان) اَرَمی خواست جدم (یعقُوو (یعقوب)) را نابود كند ... (یعقُوو) به سوی مصر سرازیر شد  و با عده‌ی كمی در آن‌جا اقامت گزید و در آن‌جا به قومی بزرگ و قوی و انبوه تبدیل گردید.

6.      مصریان با ما بدی كردند، رنجمان دادند، كار سخت به ما واگذار نمودند ...

7.      به حضور خداوند خالق اجداد خود فریاد برآوردیم، خداوند صدای ما را شنید، بیچارگی، رنج و فشار (وارد بر) ما را در نظر گرفت....

8.      ما را با قدرتی قوی و بازوی افراشته و با كار شگفت‌انگیز و با آیات و معجزات، از مصر بیرون آورد ...

9.      ما را به این مكان آورده این سرزمین –سرزمینی را كه در آن شیر و شهد جاری است- به ما بخشید.

10.  و اكنون نوبر حاصل زمینی را كه تو خداوند به من دادی آورده‌ام. پس آن را در حضور خداوند خالقت نهاده، به خداوند خالقت سجده نما.

11.  و به خاطر تمام آن بركتی كه خداوند خالقت به تو و به خانواده‌ات بخشیده است تو و لِوی و غریبی كه در بین توست مسرور باشید.

12.  هنگامی‌كه دادن ده‌یك محصولت را در سال سوم كه سال ده یك است به پایان رساندی و به لِوی، و غریب و یتیم و بیوه‌زن كه در میان مرزهایت می‌باشند دادی تا بخورند و سیر شوند؛

13.  در پیشگاه خداوند خالقت اعلام بدار: «مطابق فرمانی كه به من دادی چیز مقدس را از خانه دور ساختم و همچنین آن را به لِوی، و غریب، و یتیم و به بیوه‌زن دادم. از فرمان‌های تو تخلف نكردم و آن‌ها را فراموش ننمودم ...

14.  در حال سوگواریم از آن نخوردم، از آن در حال ناپاك بودن صرف نكردم، و از آن برای مرده مصرف ننمودم. كلام خداوند خالقم را اطاعت كردم، مطابق آن‌چه به من فرمان دادی عمل نمودم.

15.  از مكان مقدست –از آسمان- نظر افكن و همان‌گونه كه به پدران ما سوگند یاد نمودی قومت ییسرائل (اسرائیل) و آن زمینی را كه به ما بخشیدی، سرزمینی را كه در آن شیر و شهد جاری است، بركت نما».

16.  امروز خداوند خالقت به تو فرمان می‌دهد كه این قانون‌ها و احكام را عمل نمایی. پس مراقبت نما كه آن‌ها را با تمام قلبت و جانت انجام دهی.

17.  امروز خداوند را مورد ستایش قرار دادی كه داور تو باشد و در راه‌هایش گام برداری و قانون‌ها و فرمان‌ها و احكامش را مراعات نمایی و از سخنش اطاعت كنی.

18.  و خداوند همچنان‌كه با تو سخن گفت تو را امروز مورد احترام قرار داد تا برای او قوم نخبه‌ای[1] باشی و تمام فرمان‌هایش را رعایت كنی.

19.  و تو را بر همه‌ی قوم‌هایی كه ایجادكرده است، از لحاظ افتخار و شهرت و شكوه، برتری بخشید تا همان‌گونه كه گفت، برای خداوند خالقت قوم مقدس بمانی.