دستور قربانی کردن اسحق (ع)

چو اسحق را سال شد سی و هفت		به ابرام از حق چنین امر رفت
همی خواست تا سازدش امتحان		چنین امر کردش خدای جهان
که فرزند دلبندت اسحق را		بیاور تو در کوه و قربان نما
چو ابرام از حق شنید آنچنان		سحرگه به امر خدا شد روان
به همراه اسحق نام آورش		ابا اَستر خویش و دو نوکرش
برفتند جایی که بُد وعده گاه		نهاد اَستر و نوکران را ب راه
گرفتند اسباب قربان تمام		روانه شدندی بره شادکام
بشوق و طرب آن طرف تاختند		رسیدند و قربانگهی ساختند
ابراهیم برخواست آنگه زجا		فروبست اسحق را دست و پا
نهادش به قربانگه آن حق پرست		گرفت آن زمان تیغ را او به دست
پس آن تیغ را بر گلویش کشید		همی خواست از تن سرش را برید
پسندید اخلاص او را خدا		به وی کرد از آسمان این ندا
بدانستم از من نداری دریغ		که فرزند خود سر ببری به تیغ
مهیا نمودم یکی قوچ را		تو در جای اسحق قربان نما
ابراهیم از حق چو آنسان شنید		به بوته گرفتار یک قوچ دید
چو آن قوچ را اندر آن کوه یافت		به قربان نمودنش فوری شتافت
دوباره رسیدش زحق این ندا		ابراهیم محبوب من مرحبا
بدین کار اجر تو باشد زیاد		به اخلاصت هرگز زوالی مباد
کنم نسل تو در جهان بی شمار		که باشند هر ملک و شهرو دیار
سراسر زاولاد تو در جهان		برکت رسد بر همه امٌتان
پس آنگه برفتند از آن کوهسار		شدندی سوی نوکران ره سپار
از انجا سوی خانه رفتند باز		ابراهیم و اسحق دو سرفراز
خداوند آن هر دو را یار بود		که از هر خطرشان نگهدار بود
به امر خداوندگار جهان		به بِئِرشِوَع شدندی روان
که آن جای نزدیک حِوروُن بدی		چو چندی در آن جای ساکن شدی