مرگ یوسف

مرگ یوسف
چو بگذشت چندی بر آن روزگار		چه سال وچه ماه وچه لیل ونهار
بیوسف جهان تاروتاریک شد		همانا به وی مرگ نزدیک شد
چو یوسف سوی آخرت بست بار		مراو را اجل خواست کردن شکار
بنزدیک خود خواند اخوانش را		بگفتا روم من به دیگر سرا
خدا می کند بر شما التفات		شما را از اینجا دهد او نجات
به اوشان بسی داد سوگند ها		که مر استخوانهای من را شما
بباید که از مصر با خود برید		بخاکم به کنعان زمین بسپرید
نبادا بمانم به مصر اندرون		برید استخوانهای مرا برون
چو کرد او وصیت به اخوان خویش		سوی آخرت راه بگرفت پیش
همان گاه بار سفر را به بست		زنیک و بد چرخ گردان برست
ورا سال و عمرش صد و ده بدی		بقوم خود آنگاه ملحق شدی
به نوحه همه نعره برداشتند		بمصرش بتابوت بگذاشتند
پسرهای یوسف و اخوان او		بماتم نشستند در خان او
چنین است دنیای ناپائدار		همی پروراند ترا روزگار
چو گردید چندی جهان با تو رام		بناگاه عمر تو گردد تمام
بناچار بیرون شوی زین جهان		سفر بایدت کرد با همرهان
ترا چون زمانت درآید بسر		نه بدهند مهلت زمانی دگر
سرانجام جایت بود زیر خاک		جهان را از این کارها نیست باک
در این حال باید که در زندگی		عبادت نمائی و هم بندگی
بباید پرستی تو الله را		فراهم کنی توشه ی راه را
تو تا هستی اندر سپنجی سرای		میازار کس را بترس از خدای
چنان بایدت زیست اندر جهان		که باشند مردم بتو مهربان
چو گشتی روان سوی دیگر سرای		بماند ز تو نام نیکو بجای
بشد زین جهان یوسف نیکنام		از او ماند درد هر صدیق نام
ز مرگش همه خلق گریان شدند		زداغ جدائیش بریان شدند
گرفتند ماتم همه خاص و عام		کنون بایدم کرد ختم کلام
که مقصود من بود از اول همین		که گویم زیوسف حدیثی متین
سپاسم ز یزدان و پروردگار		که چندان امان دادیم روزگار
که از روی تورات گفتم به نظم		نگفتم زبزم و نگفتم زرزم
به اشعار گفتم حکایات راست		چنانچه نوشته ز امر خداست
گر ابیات من را نمائی شمار		بود هفت صد بیت با یک هزار
بهر شب بریدم دو ساعت ز خواب		به سه ماه گردید ختم این کتاب
بسال هترفط ز طبت چهار		گرفتم من از شعرگفتن قرار
تو آسوده بنشین و آرام دار		پناهت بحق هادی نامدار