نشریه پروازاردیبهشت 1388
یه خصوصیت در همه آدم ها ثابته که وقتی ازمون تعریف می کنن (حتی به دروغ) خیلی
خوشحال می شیم و اگر یک نکته کوچک منفی (حتی در نهایت صداقت) رو بهمون تذکر می دن
ناگهان اون قیافه شاد و خندون تبدیل میشه به دوتا ابروی تو هم رفته و صورت بر
افروخته!
مطمئناً همه ما هر دو تجربه بالا رو داشتیم اما مهم تر از تعریف شنیدن اینه که در
مقابل نکات منفی چه واکنشی نشون می دیم؟
بعضی ها با شنیدن این حرف ها آنقدر عصبانی می شوند که قبل از اینکه حرف طرف تمام
بشه آنچنان زمین و زمان رو به هم می دوزن که نقاد که سهله، هفت نسل قبل از اون هم
تسلیم میشه (به قول معروف به غلط ... می افته) و قضیه با خوبی و خوشی تمام میشه.
گروه بعدی ترش می کنند، طوری که خودتم می فهمی که نرود میخ آهنین در سنگ!
ای امان از گروه سوم که با صورت خندان و آغوش گشاده حرفهای شما رو می شنون؛ اما
دریغ اگه حتی به یکی از اونها گوش کنن، تازه اگه هم مرحمت بکنن و گوش کنن، یه سری
الفاظ رکیک را در ذهن (همون دل) نثار شما و خانواده گرامیتان می کنن.
آخرین گروه که گروه آرمانی هستن (می تونید نخونید چون گشتیم نبود پس نگرد، نیست!)که
با تمام وجود نقد شما رو گوش می کنن و اگه از سر دلسوزی و درست باشن به اونها عمل
هم می کنن.
جالبه که هر کدوم از این رفتارها خاص یک گروه از آدمهاست که به خاطر موقعیت
اجتماعی خودشون بروز میدن.(البته این افراد با هم اشتراکاتی هم دارن)
گروه اول که از اهرم قدرت، صیغه تهمت، واکنش کتک و... استفاده می کنن جزو افراد
قدرتمند (کله گنده ها)یا افراد بی فرهنگ (الوات) هستن که نیازی نمی بینن که به
اراجیف شما گوش کنن، اونقدر هم گنده هستن که با این نوع برخورد به جایی بر نمی
خوره!
گروه دوم که خیلی خیلی (...) خطرناک هستن، آدم هایی هستن که قدرت اجرایی دارن اما
شخصیتشون (تیریپ) اجازه نمی ده با شما جر و بحث کنن اما بعدا ً اون هم به صورت مخفی
چنان حالی به احوالاتتون می دن که نفهمی از کجا نوش جان کردی؟!
آخرین گروه ؟؟؟ (این افراد مجهول الهویه هستن چون من تا حالا ندیدم، نمی تونم بگم
که چه جور آدم هایی هستن اما مطمئناً آدم های خوبی هستن.)
اما از این حرف ها گذشته چرا نباید به حرف های انتقادی (به قول معروف آیینه) گوش
کنیم؟ درسته که شنیدن معایب خیلی سخته، اما می تونه کاری کنه که دیگه این حرف ها رو
نشنویم و به فردی محبوب تبدیل شیم. اگه یه کم روی خودمون کار کنیم، شنیدن نقد
برامون آسون می شه (توجه کنید نگفتم خوشایند! چون توی ذاتمون نیست) و راه دست یابی
به خیلی چیزها برای ما کوتاه می شه.
