نشریه پرواز-خرداد  1389

نمی دانم چه شد
عادت کردیم
یا شاید
عادتمان دادند،
به رسمِ پر کردنِ فاصله ها.
فاصله ی میانِ
تولد و مرگ
فاصله ی میانِ
مثلاً دو کار
و... .
اِنگار
درآن فاصله ها
آدم آهنی های بی فکری می شویم
که دستور داریم
بین دو آجر را
سیمانی کنیم.
و برنامه ریزی شده ایم
- لابد-
میان دو بودن
بودنی دیگر
مطلق است.
و نیستی و پوچی
هرگز
هیچ لذتی
نصیبمان نمی کنند.

و فراموشی را
دچاریم
جایی که
یاد نداریم
تنهایی
از بی شمار
بودن ها
پر شدن ها
و ماندن ها
دلپذیرتر است
تلخش این جاست؛
این فراموشی ها
فراموش کردن ها
ندیدن ها
میراث پوسیده ی
دیگرانند
برای ما
و ما
برای...





	استفاده از مطالب اين سايت تنها با ذكر منبع (بصورت لینک مستقیم) بلامانع است. .Using the materials of this site with mentioning the reference is free این صفحه بطور هوشمند خود را با نمایشگرهای موبایل و تبلت نیز منطبق می‌کند لطفا در صورت اشکال، به مسئولین فنی ما اطلاع دهید