نشریه پرواز -
آذر 1390-
شماره 28
انگار
همین دیروز بود که یک کارت دانشجویی به وسایل داخل کیفم اضافه شد و رسماً شدم
دانشجوی مملکت. من که از همون اولم تصمیم نداشتم فقط درس بخونم و بشم شاگرد اول
(البته بگذریم که اگر فقط درس می خوندم هم شاگرد اول نمی شدم!)، اما مطمئنم خیلی از
سال اولی ها همچنان مثل یک بچه‌ی سربراه پشت کنکوری تصمیم دارن فقط درس بخونن و به
هیچ چیز جز جزوه ی کامل و استاد خفن و سالن مطالعه فکر نمی کنن. البته زیاد طول
نمی-کشه که عده ی زیادیشون فقط برای حاضرزدن سری به کلاس خواهند زد و به جز موقع
امتحانا که قسم می‌خورن از ترم بعد بچه ی خوبی بشن، دیگه هرگز این فکر از مخیله شون
نخواهد گذشت و البته عده ی انگشت شماری هم با پشتکار فراوان تصمیمی که گرفتن رو
عملی می کنن! حرفی که می خوام بزنم فقط یه یادآوریه به همه ی بچه هایی
که امسال صاحب کارت دانشجویی شدن؛ چه از گروه اول باشن و چه از گروه دوم و اون اینه
که با ارزش ترین چیزی که بعد از پایان دوره ی تحصیل براتون می مونه دوستاییه که تو
این دوران پیدا می-کنین. دوران دانشجویی فرصت خوبیه برای پیدا کردن دوستی های ناب؛
چون هم نسبت به دوران مدرسه استقلال و آزادی بیشتری دارین تا وقت بیشتری رو با
دوستاتون بگذرونین و هم هنوز انقدر وارد جامعه نشدین که یاد بگیرین برای ارتباط
برقرار کردن با دیگران باید دنبال منفعت باشین. ارزش این دوستا و خاطرات خوشی که از
کنار اونها بودن تا آخر عمر تو ذهن آدم می مونه با هیچ چیز دیگه ای قابل مقایسه
نیست. خلاصه حواستون باشه دو روز دیگه که هر کدوم از دوستاتون پرت شدن یه گوشه ی
دنیا، افسوس نخورین که ای کاش چند تا جمعه بیشتر کوه می رفتین...!
