نشریه پرواز -
تیر 1391-
شماره30
اين
كتاب را (ترجيحاً) نخوانيد
در ابتدا بايد گفت رمان »صد سال تنهايي« كتاب بسيار معروفی است كه در دسته بندي
بسياري از مجلات ادبي به عنوان يكي از صد رمان برتر قرن گذشته قرار مي گيرد. خيلي
جاها اسم آن را مي شنويم، خواندنش به ما توصيه مي شود و... اما چرا با همه ی اين
ها، تيتر بالا براي اين مطلب انتخاب شده؟
بد نيست قبل از جواب اشاره اي كوتاه به داستان كتاب و سبك و سياق آن داشته باشم.
موضوع رمان صد سال تنهايي زندگي چند نسل -در حدود صد سال- از خانواده اي در يكي از
كشورهاي آمريكاي لاتين و روايت سرگذشت هريك از اعضاي آن است. سبك نوشتاري كتاب
رئاليسمِ جادويي است كه دليل آن هم روايت اتفاقات در فضايي واقعي و ملموس در كنار
رخدادهايي جادويي -مانند عروج يكي از شخصيت ها به آسمان يا ارتباط برخي افراد
خانواده با ارواح- است.
مسئله اي كه در طول كتاب بيش از هرچيز به چشم مي خورد، اغلب روايت ناكامي‌ها، شكست
ها، سرخوردگي ها و بدبختي‌هاي افراد خانواده ی بوئنويا در قسمت های مختلف كتاب است.
افرادي اكثراً منزوي و شكست خورده كه در جاي جاي كتاب، فضايي بعضاً افسرده را براي
ما ترسيم مي كنند.
البته كه خواندن اين سرگذشت ها و حالات و افعال آدم هاي آن خالي از لطف نيست ولي
گذاشتن وقت و صرف زمان براي به اتمام رساندن اين كتاب حدوداً چهارصد و پنجاه صفحه
اي به نظر من چندان قابل توجيه نيست.
اگر علاقه مند به خواندن كتاب هايي با حجم بالا، طولاني و درگير شدن و قرارگرفتن در
حال و هوا و فضاي آن هستيد، كتاب هاي خوب و خواندني ديگري مانند »مرشد و مارگاريتا«
(اثر ميخائيل بولگاكف)، »سلاخ خانه شماره ی 5« (اثر كونت و نه گوت) و يا حتي »شوايك
دوست داشتني با حماقت هاي عاقلانه و دلچسبش« (اثر ياروسلاو هاشك)، »جاي خالي
سلوچ«(اثر محمود دولت آبادي) هستند و نيز بسياري كتاب مهم و قابل توجه كه با گذاشتن
اندكي زمان و پرسه زني در كتاب فروشي هاي خيابان انقلاب مي توانيد از خواندنشان لذت
زيادي ببريد (به جاي اينكه رمان يك نواخت و بدون فراز و فرود و يا شايد كلاً در اوج
و فرودِ صد سال تنهايي را بخوانيد و ...)
