نشریه پرواز -
تیر 1391-
شماره30
خط فاصله ای که بین سال های تولد و مرگ یک آدم رو با اون نشون می دن
گاه اون قدر کوتاهه که توی یک خط تیره جا می شه،
گاه اون قدر بلنده، که حس می کنی می شه یک کتاب با ماجراهای زیاد توی خط فاصله
نوشت،
آرزو و ناکامی ها، شادی و غم ها، پیروزی و شکست ها و خیلی تضاد های دیگه توی اون
پنهونه،
هرچند ما فقط خط کوتاه رو می بینیم اما قضاوت هامون به خاطر ظاهر کوتاه،گاهی ما رو
به بی راه می کشونه،
توی دنیای مادی امروزمون خیلی دچار این قضاوت ها می شیم؛
قضاوت هایی که کوتاهی خط رو می بینه و فقط به سطح اون نگاه می کنه،
چه بسا توی عمق اون یک دنیا رمز و رازه که ازش بی خبریم.
دنیایی که اون قدر بزرگه که توی کوچکیِ دید و تفکر سطحی نمی گنجه، که اون رو توی
محک قضاوت قرار بدیم و حکمی رو مُهر کنیم.
کاش اون خط کوچیک از صاحب زندگی توی اون سال ها تعریف می کرد تا اون وقت ذهن راحت
دست به قضاوت نزنه و دچار پیش داوری نشه و عمق وجود خط رو در ظاهرش کوچیکش حل کنه،
تا مبادا چشم سطحی نگر بتونه
بر واقعیت های غیر حقیقی چیره بشه.
