نشریه احوا
مرداد 1388

در ایران یهودیان به اسامی دیگری از قبیل کلیمی و جهود نامیده می‌شوند. همچنین در کتب مذهبی و روایات به نامهای بنی اسرائیل و عبریان نیز معروف می‌باشند که هر کدام از این القاب و اسامی در کارنامه و تاریخ این ملت ریشۀ خود را دارد. اصل نام این ملت که امروزه یهودیان نامیده می‌شوند، عبریان بوده که ریشه‌یابی و فلسفه این نام از نظر یک ایرانی قابل تعمق است.
در تورا آمده است زمانی که حضرت ابراهیم جد بزرگ ملت یهود در عراق بر علیه بت پرستی قیام کرد، برای جدا بودن از طایفه بت پرستان، وی و پیروانش به طرف دیگر رودخانه فرات رفته و از آن رو به حضرت ابراهیم و پیروانش لقب ”عبری“ را دادند که از کلمۀ لزق ( Eber ) به معنی ”عبور کرده“ گرفته شده و مشخص کننده گروهی بود که از فرات عبور کرده و خود را از آن نظام فکری فاسد جدا ساختند.
از دیگر نامهای قوم یهود ”بنی اسرائیل“ است که در تورا و دیگر کتب مقدس به کرات به آن اشاره شده. کلمه ”اسرائیل“ لقبی است که خداوند به حضرت یعقوب داد و ازکاهن اعظم سرزمین خود بود، ”اونقلوس“ پسر برادر امپراتور روم و ”ربی عقیوا“ (که پدر بزرگش به یهودیت گرویده بود) نام برد.
امر مهمی که در یهودیت به آن اشاره و تاکید می‌شود این است که برای رضای خداوند و به بهشت رفتن حتماً نباید که یهودی بود بلکه انسانیت است که شرط اصلی است، و زیر بنای هر نظام و باوری می‌بایست بر انسانیت وانسان دوستی برقرار باشد، جان هر انسانی ارزشمند بوده و کسی که در زندگی گذرای امروز دست یاری و کمک و نجات به دیگر انسانها بدهد، خداوند نیز او را دوست داشته و با اوست چه یهودی باشد و یا غیر یهودی و از نظر روحانی مقامی در عالم باقی دارد و بهشت از آن اوست و این یک شعار نیست بلکه در تاریخ یهود بسیار به این مطلب اشاره شده و مورد اهمیت است. برای پی بردن به امر انسان دوستی و نوع دوستی كافي است به ماهیت کلمۀ عبری آدم فسح (ف: آ ـ س: د ـ ح: م) توجه کنیم تا به عمق و درایت فلسفۀ یهود پی ببریم .
در عبری کلمۀ آدم هرگز جمع بسته نمی‌شود و چیزی در یهودیت بنام آدمها نداریم و در این رابطه فلاسفۀ یهود توضیح داده و می‌گویند که چون ریشۀ تمام انسانها از حضرت آدم بوده و هدف یگانگی واتحاد در جوامع بشری است‌، از این رو برای نشان دادن این معیار در یهودیت کلمۀ آدم فقط به صورت مفرد نوشته میشود و آنهایی که بدنبال دو دستگی و یا چند دستگی هستند آدم به حساب نمی‌آیند و راز تکامل بشری و صلح و صفا تنها از طریق یگانگی و اتحاد حاصل می‌شود.
در دوران سلطنت حضرت داوود که میزان ایمان و آگاهی یهودیان به یهودیت بسیار زیاد بود، هنگامی که حضرت داوود به جنگ می‌رفت تلفاتي می‌داد ولی قوم بت پرستی که در جوار کشور اسرائیل زندگی می‌کردند در جنگهای خود تلفاتی نمی‌دادند. حضرت داوود با مشاهده این موضوع کنجكاو شد که علت چیست؟ خداوند در وحی به او گفت با وجودی که تو و یهودیان ایمان و آگاهی کامل به خداوند دارید اما چون عده‌ای از شما
نسبت به هم بدی می‌کنند من هم شما را در کارزار کمک نمی‌کنم ولی طایفۀ بت پرست هم جوار کشور شما با وجودی که مرا قبول ندارند ولی با یکدیگر خوب بوده و در صلح زندگی می‌کنند از این رو من هم آنان را در کارزارشان یاری می‌کنم.
یهودیان در عید پسح ( فطیر ) که به مدت یک هفته جشن می‌گیرند، در روزی که مصادف با غرق شدن سربازان مصری در دریا می‌باشد اجازه خواندن ه‍َل‍ِل و شادی کامل را ندارند. با وجودی که آنان در تعقیب یهودیان بوده تا آنان را نابود کنند اما یهودیان اجازه ندارند كه در کشته شدن دشمنان خود شادی کنند.
مطالعۀ این اشارات در کتب مقدس یهود این امر را روشن می‌کند که در یهودیت فقط خدا پرست بودن تنها کافی نبوده و باور داشتن به دین خاصی شخص را بهشتی و یا جهنمی نمی‌کند. بلکه از دید یهودیت همۀ انسانها از یک ریشه و آن هم حضرت آدم بوده و فلسفۀ خلقت و زندگی بشر در این راهروی گذرا، تکامل و رسیدن به عالم باقی است.
با کسب علم ودانش برای خود، خانواده و اجتماع راه ترقی را پیدا کرده خلاق وسازنده پیشرفت کنیم و با آگاهی، از نفوذ ویروسهای مخرب در مغز خود جلوگیری کنیم، طبق فرمان تورا هم نوع خود را مانند خود دوست داشته باشیم، آدم باشیم و از آدمهايي که در یهودیت مظهر نفاق و دو دستگی هستند، دوری کنیم. آن موقع مطمئناً از هر دینی که باشیم برگزیده خواهیم بود.





	استفاده از مطالب اين سايت تنها با ذكر منبع (بصورت لینک مستقیم) بلامانع است. .Using the materials of this site with mentioning the reference is free این صفحه بطور هوشمند خود را با نمایشگرهای موبایل و تبلت نیز منطبق می‌کند لطفا در صورت اشکال، به مسئولین فنی ما اطلاع دهید