شرگان انورزاده
آذر 93
دنیای
ما، و دنیای افکار ما، مملو از کلماتی است که در ذهن ما می‌گذرد. کلماتی که
مشخص‌کنندۀ امید و یا ناامیدی‌هاست.
کلماتی که بیان‌کنندۀ آرزوهای ماست. کلماتی که بیان‌کنندۀ طرز فکر ماست. کلماتی که
بار مثبت یا منفی فراوانی دارند.
کلماتی که گذشته یا حال و یا آیندۀ ما را بازگو می‌کنند و دنیایی قصه‌های ناگفته در
خود دارند.
کلماتی که با دقت انتخاب می‌کنیم و با این کلمات، از صمیم قلب، دعای خیر و انرژی
مثبت را به اطرافیان منتقل می‌کنیم. یا خدای ناکرده گاهی کلماتی می‌گوییم و
ناخواسته و ندانسته، دلی را می‌سوزانیم و بعد پشیمان می‌شویم و پشیمانی سودی ندارد.
دلی که شکست، شکسته. اما باز هم سعیمان را برای جبران موقعیت می‌کنیم. یا گاهی هم
کلماتی، قلب ما را می‌شکند. اما ما می‌بخشیم. چون حرفی که دلی را سوزانده، از دل
سوخته خبر می‌دهد.
گاهی هم کلمات ما، بیان‌گر موقعیت کنونی ماست. توضیح لحظه‌های حال ما. که ای کاش
همیشه بپنداریم که این لحظه‌ها، همۀ این لحظه‌ها، ناب و خاص و بی‌همتایند. چرا که
این لحظه‌ها ارمغان پروردگار مهربان است. پروردگار یکتا، که سخن گفتن را که مختص
انسان‌هاست، در وجود ما به ودیعه نهاد.
پس حتماً می‌توانیم با کلماتمان هم شکرگزار باشیم. شکرگزار نعمت‌های بیکران و
بی‌انتهایی که خداوند مهربان، به ما بخشیده . با کلماتمان، سپاسگزار باشیم، چون
می‌دانیم: «شکر نعمت، نعمتت افزون کند.» آن گاه گله‌گزاری را فراموش می‌کنیم.
کلاممان گلایه نیست. کنایه نیست. کلاممان، شکر و سپاس است، به درگاه پروردگار رحمان
و رحیممان.
کلاممان، دعای خیر و سلامتی و برکت است، برای تمامی انسان‌های پاک نهاد. کلاممان،
نیرویی مثبت است. کلامی شاد و آرامش‌بخش، کلامی که روزی خوش را برای دوستانمان
می‌آفریند:
روزتان بخیر! شاد باشید ! خدا قوت!
کلمات شاد و تأکیدی مثبت، که انرژی مثبت آن، به سوی خودمان برمی‌گردد.
کلاممان، مثل جویباری نرم، زلال و آرام به سوی همگان جاری می‌شود و در قلب همه، راه
پیدا می‌کند. دوستشان داریم، دوستمان دارند. با کلاممان، دعا می‌کنیم و دعا
می‌شنویم. با کلاممان، محبت خود را خالصانه ابراز می‌کنیم و محبت دریافت می‌کنیم.
حتی با زبان کلام و زبان نگاه، لبخند می‌زنیم و لبخند را، که دریچه‌ای است به سوی،
دنیای پر رمز و راز و پرمفهوم محبت، را دریافت می‌کنیم.
با کلاممان، قلب‌ها را به یکدیگر پیوند می‌دهیم و هرگز – هرگز انسان‌ها را با
کلاممان از یکدیگر جدا نمی‌کنیم.
کلاممان، جز به حرف خیر و شادی و امید، باز نمی‌شود. با کلاممان، دلی را نمی‌شکنیم.
واژه‌های منفی به کار نمی‌بریم.
قطعاً خدای مهربان که معجزۀ سخن گفتن را برایمان آفریده، این گونه انتظار دارد.
خدای مهربانمان! حال که ما را از نعمت و معجزۀ «گفتار»، بی‌نصیب نگذاشتی،
شکرگزاریم.
با دیدن شادی‌های دیگران، لب‌هایمان به لبخند، و واژه‌های شاد تبریک، باز می‌شود.
شادی دیگران، شادی ماست. موفقیت و خوشبختی دیگران، آرزوی ماست.
و تنها تویی، یگانۀ بی‌همتا، که اشک‌های از سر شوق ما را، به جهت داشتن همۀ
نعمت‌های بی‌انتهایت می‌بینی، و پاکی و زلالی قلب‌هایمان را احساس می‌کنی و خوان
بیکران نعماتت را بر ما افزون می‌داری.
«تو را سپاس، پروردگار آسمان‌ها و زمین، پروردگاری که آفرینندۀ تمامی انسان‌های نیک
سرشت و پاک و زلالی!»
