انجمن کلیمیان تهران
   

نگاهي به تقوي و تزكيه روح در دين يهود

   

 

رحمن دلرحيم
 خرداد  83

در تورات، سفر تثنيه، دواريم (فصل 10 آيه 12) چنين آمده است: «اكنون اي فرزند اسرائيل پروردگارت از تو چه مي‏خواهد؟ مگر آن كه از او ترس داشته باشي و در راه او گام نهي، به او عشق ورزي و با تمامي دل و جان خدايت را پرستش نمايي».

در اين زمينه «راشي» از بزرگترين مفسران تورات و كتب مقدس، با اشاره به جمله «مگر آن كه از او ترس داشته باشي» و با استناد بر جمله معروف در ادبيات يهود كه مي‏گويد: «همه چيز در اختيار خداوند است جز ترس از خدا»، چنين نتيجه‏گيري مي‏كند كه تنها خود انسان است كه مي‏تواند موجب خير يا شر باشد و گرچه انتخاب نيكي و بدي از جانب خدا در اختيار انسان قرار گرفته است، پروردگار عالم، انسان را راهنمايي فرموده تا در جهت صلاح و نيك‏بختي خويش، نيكي را برگزيند و با ترس از پروردگار از بدي دوري جويد.

همچنين هارامبام (موسي‏بن‏ميمون) عالم و فيلسوف يهودي چنين مي‏گويد: تورات به دو مورد به عنوان يك قاعده كلي در نيل به سعادت اشاره نموده است، اول تزكيه روح و دوم اصلاح جامعه.

در اين نوشتار منظور از تقوي، پرهيزگاري و دست نگه داشتن از ارتكاب به خطاست. بدين معني كه اوامر پروردگار را به جاي آوريم و نواهي او را ترك نماييم و چنانچه طالب سعادت و نيل به تقوي هستيم، ترك نواهي ما را هر چه بيشتر به خدا نزديك مي‏گرداند، چرا كه تقوي مورد مدح و ثناي پروردگار بوده، سبب آمرزش گناهان و پذيرش اعمال نيك مي‏گردد تا مقدمه رستگاري فراهم آيد.

در اهميت تقوي، دانشمندان يهود معتقدند كه پرهيزگاري از مراحلي است كه حتي منجر به كسب مقام نبوت مي‏گردد، به طوري كه در همين زمينه در تلمود (كتاب ميشنا) چنين آمده است:

«چابكي براي انسان پاكي را به همراه مي‏آورد، طهارت و پاكي منجر به پرهيزگاري در انسان مي‏گردد كه همين امر به وي قداست مي‏بخشد، قداست آدمي را متواضع و فروتن مي‏سازد، تواضع و فروتني در انسان، ترس از ارتكاب به خطا را در دل او مي‏پروراند و هراس از خطاكاري سبب پارسايي و پرهيزگاري مي‏شود و در نهايت همين پارسايي و دينداري شخص را پذيراي روح‏قدسي (الهام الهي) مي‏كند».

حضرت داوود در كتاب تهيليم، مزامير (فصل 15) اهميت و مقام والاي شخص خداترس را به گونه‏اي ديگر بيان نموده است. او ابتدا اين سؤال را مطرح مي‏نمايد كه «چه اشخاصي مقرب درگاه پروردگارند؟» و سپس صفاتي چند را در اين چنين اشخاصي برمي‏شمرد كه راستگويي، پرهيز از غيبت، روا نداشتن بدي به همسايه جزيي از آنهاست و سپس چنين مي‏فرمايد: «كسي مقرب درگاه الهي است كه شخص خداترس را احترام گذارد».

با توجه به آن چه گفته شد مشخص مي‏گردد كه رستگاري انسان در گرو پرهيزگاري و تقوي است. اگر قلب انسان را به آينه و دستورات الهي را به آفتاب عالمتاب تشبيه نماييم، جايي كه در اثر هوي و هوس اين آينه، تيره و تار شود هرگز نوري را انعكاس نخواهد داد و در جهت خلاف آن نيز اين ارتباط صادق خواهد بود يعني چنانچه در پرتو خداترسي و پرهيزكاري اين آينه صيقل داده شود، آن گاه روشنايي خيره‏كننده آفتاب فرامين الهي در سطوح آن منعكس گرديده و روشني‏بخش محيط خواهد بود. روشن است كه پيشرفت‏هاي علمي و صنعتي هرگز مشكلات عاطفي و معنوي انسان‏ها را حل ننموده و هميشه خلاء غفلت از خداشناسي در جنبه‏هاي گوناگون زندگي اجتماعي احساس مي‏شود.

در پايان به مزامير حضرت داوود آيه‏هاي 15- 12 از فصل 34 اشاره مي‏شود: «.... اي فرزندان بياييد از من بشنويد تا خداترسي را به شما بياموزم: كيست آن شخصي كه آرزومند زندگي و نيكي است؟ زبانت را از بدي و لبهايت را از سخنان فريب‏كارانه مصون نگاه‏دار، از بدي بپرهيز و به نيكي روي آور، طالب صلح باش و در پي آن بكوش ...».
 

 

g



 

 

 

Back Up Next 

 

 

 

 

استفاده از مطالب اين سايت تنها با ذكر منبع (بصورت لینک مستقیم) بلامانع است.
.Using the materials of this site with mentioning the reference is free

این صفحه بطور هوشمند خود را با نمایشگرهای موبایل و تبلت نیز منطبق می‌کند
لطفا در صورت اشکال، به مسئولین فنی ما اطلاع دهید