نیوشـا پـایـاب
بهار 97
آشنایی با مشاهیر یهود جهان
زندگینامه ولفگانگ پاولی
(برنده جایزه نوبل فیزیک در سال 1945م.)
ولفگانگ
پاولی در 25 آوریل 1900م. در وین اتریش در خانواده ای یهودی چشم به جهان گشود. پدرش
دانشمندی برجسته بود و استادی شیمی را در دانشگاه وین بر عهده داشت. پاولی در شهر
وین تحصیلات خود را به پایان رسانید و در اواخر دوران دبیرستان با نظریه نسبیت
انیشتین آشنا شد. نوشته انیشتین بر او تاثیر به سزایی داشت، او نظریه انیشتین را در
ساعات خسته کننده مدرسه به طور پنهانی مطالعه می‌کرد. پس از به پایان رساندن دوران
دبیرستان مشغول به تحصیل در رشته فیزیک نظری شد. طی سال های ۱۹۲۳م. تا ۱۹۲۸م. به
تدریس در دانشگاه هامبورگ مشغول بود و پس از آن به سمت استادی فیزیک نظری در
انستیتو تکنولوژی فدرال در زوریخ منصوب شد. در سال ۱۹۴۰ به عنوان رئیس گروه فیزیک
نظری دانشگاه پرینستون انتخاب شد که با پایان جنگ جهانی دوم، آن را رها و به آلمان
مراجعت کرد .
پاولی در میان جماعت فیزیکدانان برجسته اواسط قرن بیستم از جایگاهی بسیار بالا
برخوردار است و به زعم بسیاری، پس از انتشار مقاله استادانه اش در باب نظریه نسبیت،
به یکی از رهبران جریان فیزیک دوره خود بدل شد.
پاولی در مرکز تحقیقات فیزیک نظری در زوریخ مشغول فعالیت بود و نقش مهمی در پایه
گذاری نظریه کوانتومی میدانی ایفا کرد و در پیشرفت های بزرگی که در سال ۱۹۴۵م. در
این حوزه به وجود آمد، شرکتی فعال داشت. او پیش از این، با ارائه اسنادی مبنی بر
وجود ارتباط بین چرخش و شاخص ذرات بنیادی، نظریه ای مطرح کرده بود. طی سال ها
مطالعه اش در این زمینه، مقالات گوناگون و متعددی در باب مشکلات و نواقص فیزیک نظری
به رشته تحریر درآورد و بیش از هرچیز در باب مکانیک کوانتوم در نشریات معتبر
کشورهای مختلف، مقالات علمی خود را به چاپ رسانید. پاولی یکی از معدود اعضای خارجی
جامعه سلطنتی لندن و عضو جامعه فیزیک سوئیس، جامعه فیزیک آمریکا و انجمن آمریکایی
پیشرفت علم به شمار می رفت.
پاولی را هرگز نمی‌توان معلم خوبی بشمار آورد چرا که او آهسته و جویده حرف می‌زد و
بر روی تخته سیاه نوشته‌هایش را به صورت نامنظم می‌نوشت و در هنگام تدریس پیرامون
موضوع مورد بحث فکر می‌کرد، اما با این حال پیوسته شاگردانش او را دوست داشتند و به
او علاقه‌مند بودند.
در سال ۱۹۴۵م. به پاس همکاری قاطع و صمیمانه اش در جریان کشف قانون جدیدی از طبیعت
در سال ۱۹۲۵م. به نام قانون پاولی شایسته دریافت جایزه نوبل شناخته شد. جالب است
بدانید شخص انیشتین پیشنهاد نامزدی وی برای دریافت جایزه نوبل را مطرح کرده بود. در
سال ۱۹۵۸م. پاولی موفق به دریافت مدال ماکس پلانک شده و در همان سال به سرطان
لوزالمعده مبتلا شد. هنگامی که چارلزانز - آخرین دستیارش- به ملاقاتش در بیمارستان
روت کروز زوریخ رفت، پاولی از او پرسید: شماره اتاق را دیدی؟ شماره اتاق پاولی ۱۳۷
بود. او در تمام زندگی اش با این سئوال که چرا یک عدد ثابت یا تعداد ثابت بنیادی
بدون بعد، همیشه ارزشی نزدیک به یک سی و هفتم دارد، روبه رو بود. پاولی در همان
اتاق در ۱۵ دسامبر ۱۹۵۸م. درگذشت.
منبع
www.Akairan.com
