المیرا سعید
پاییز 1401
مصاحبه با اُدِلیا خانزاده، هنرمند نوجوان یهودی
•
کمی در مورد خودت بگو.
من اُدِلیا خانزاده هستم، متولد سال 1383 در تهران. فرزند اول خانواده هستم و
یک خواهر و برادر دارم که از داشتن آنها خیلی خوشحالم. همچنین از داشتن پدر و مادرم
که همیشه در کنارم و پا به پای من هستند، به خودم می‌بالم. هم اکنون در هنرستان
سروش در رشته‌ی تولید محتوا مشغول به تحصیل هستم.
• از چه زمانی و چطور به هنر کاشی‌کاری علاقه‌مند شدی؟
کلاس هفتم بودم که با توجه به استعداد هنری‌ام، معلم هنر پیشنهاد ثبت نام در
کلاس کاشی‌کاری هفت رنگ را به من داد. اطلاعات کمی در مورد این هنر داشتم. بعد از
تحقیق و پرس و جو و با کمک و تشویق-های پدر و مادرم و چون علاقه به این هنر را در
خود می‌دیدم، پیگیر شدم و بالاخره در کلاس‌ها ثبت نام کردم و اکنون دو سال است که
هنر کاشی‌کاری را دنبال می‌کنم. این هنر را در آموزشگاه استاد رسولی‌فر آموختم.
می‌خواهم از این طریق از این استاد مهربان و همکارشان نازنین خانم تشکر کنم. من
مرتب برای یادگیری نزد استادم می‌روم و هر بار ایشان مطالب جدید و جذاب‌تری را در
اختیارم می‌گذارند.
• توضیح بده چطور تابلوهایی به این زیبایی درست می‌کنی.
ابتدا طرح دلخواه را روی کاغذ کالک می‌کشم، دور طرح را سوزن‌کاری می‌کنم. سپس
گَرد زغال روی آن می‌ریزم تا طرح به کاشی منتقل شود. در مرحله بعد طرح روی کاشی را
قلم‌گیری می‌کنم و بعد کاشی‌ها را با رنگ‌های دلخواه رنگ‌آمیزی می‌کنم. در مرحله‌ی
آخر اگر طرح و رنگ بدون اشکال باشد به کوره برده می‌شود و به مدت 7 الی 9 ساعت کاشی
پخته و آماده می‌شود.
• تا به حال نمایشگاهی برای عرضه تابلوهایت برگزار کرده‌ای؟
بله. نمایشگاه کوچکی در شرکت امور استخدامی کشور بود که مورد استقبال قرار گرفت
و نمایشگاه دیگری نیز در ساختمان سرابندی (کانون فرهنگی هنری اجتماعی کلیمیان) از
21 الی 24 شهریور ماه دایر بود که بسیار مورد توجه همکیشان واقع شد. پس از پایان
سال تحصیلی مایلم به امید خدا نمایشگاه دیگری برگزار کنم. در اینجا از همه کسانی که
آمدند و با تشویق‌هایشان باعث دلگرمی من شدند، و به‌خصوص آقای ابراهیم سعیدیان که
محل کانون را در اختیار گذاشتند، بسیار سپاسگزارم.
• بیشتر چه طرح هایی را خودت دوست داری روی کاشی کار کنی و به‌طور کلی از این‌که
با دستان خودت چیزی را خلق می کنی چه احساسی داری؟
نوشته روی کاشی‌های کوچک را خیلی دوست دارم و مردم هم آن را بیشتر می‌پسندند.
وقتی کاشی از کوره درمی‌آید و تبدیل به یک تابلو می‌شود، خیلی خوشحال می‌شوم و
اعتماد به نفسم بالا می‌رود.
• به عنوان یک هنرمند، چه سخنی با همسن و سالان خودت داری؟
هیچ کس نباید هنر را دست کم بگیرد و هیچ واکنشی مثل تشویق و دلگرم کردن، تأثیر
گذار نیست که البته در مورد من وجود داشته است. به نظر من بهتر است هر کسی دنبال
سلیقه‌ها، استعداد و علایق خودش باشد و اگر با جدیت و توکل بر خدا آنها را دنبال
کند، حتما به آرزوهایش می‌رسد.
در پایان خدا را شاکرم که مرا در این مسیر قرار داد و لطفش شامل حالم هست. از آقای
دکتر سامیح و دیگر افرادی که از من حمایت و پشتیبانی کردند، صمیمانه سپاسگزارم. از
پدر و مادرم که در این راه کمک و یاور همیشگی‌ام هستند نیز تشکر می کنم.
***
مادر ادلیای عزیز، آناهیتا سعیدیان نیز خود دستی در این هنر دارد. او که پا به پای
دخترش این هنر را آموخته است و تابلوهای نفیس و زیبایی درست می‌کند، می‌گوید: «هنر
کاشی‌کاری مانند هنرهای دیگر بسیار حساس و دقیق است که لازمه‌اش خالقی است با
روحیه‌ای لطیف، چنان‌که ادلیا از آن برخوردار است». او فرزندش را دختری کوشا، خلاق
و مهربان خواند که تلاش او ستودنی است. همچنین استقبال و تشویق بازدیدکنندگان
نمایشگاه را مرهون زحمات و حمایت-های مرحوم خانم فرانک عراقی دانست.
لازم به ذکر است که مصاحبه با ادلیا خانزاده قبلا توسط شادروان فرانک عراقی، سردبیر
مجله بینا، انجام شده بود که به علت بیماری و درگذشت ایشان، مدارکی از آن مصاحبه در
دست نبود.
