نشریه متانا شماره 34 آذر 92
سبک کلاسیک:
اصولا بشر همیشه داشتن صفات خصوصیاتی را برای خود امتیاز دانسته و در مقابل
دارا بودن صفاتی دیگر را نیز موجب عیب و نقص خود دانسته بدین دلیل در داستان‌های
اساطیر ملل همواره مرزی بین خوبی و بدی برقرار است. در این سبک نیز این مطلب صادق
است. بطور کلی تئاتر کلاسیک میراث فرهنگی می‌باشد که از گذشته به ما رسیده است و
همچنین فرهنگی که از یونان قدیم به دست آمده می‌باشد. در این نمایشنامه‌ها مظاهر
خوبی، راستی، دانایی، شجاعت، بخشایش، مهربانی، نیکوکاری، گذشت کردن و نجابت همواره
بر جهل، نادانی، خیانت، پستی، دروغ و تزویر پیروز می‌شود. در این سبک گریم بر اساس
هماهنگی کامل رنگ، دکور و لباس انجام می‌شود. چون تئاترهای کلاسیک اغلب در سالن‌های
بزرگ اجرا می گردد برای چهره‌ها از فن‌های خشک استفاده می‌شود . حجم‌های چهره و
سایه روشن‌ها با هماهنگی نور مشخص، کار می‌گردد. در این سبک از تکنیک‌سازی اعضای
چهره‌بینی، چانه، پوست‌سر (برای طاسی) استفاده می‌شود.
سبک رمانیتسم:
تئاتر در این سبک بیانگر حوادث و تضادهای در زندگی بشری همواره با تفکرات و
تخیلات آدمی ارائه می‌شود.
سبک رئالیست:
در این سبک، واقعیت‌گرایی اندیشه متفکران را به خود مشغول نموده است. بنابراین
نثر نمایش و ارائه واقعیت‌های زندگی اهمیت اساسی یافته است. بطور کلی در این سبک
همیشه خوبی بر بدی پیروز نمی‌شود. بلکه همانند وقایع زندگی گاه آنچه مورد دلخواه
نیست، اتفاق می‌افتد.
گریم آن هم بطور واقعی می‌باشد یعنی خارج از واقعیت نیست و همه‌ی رنگ‌ها تا آنجا که
می‌شود به واقعیت نزدیک است.
سبک ناتورالیست:
این سبک را در حقیقت می‌توان جزیی از سبک رئالیست به شمار آورد و شاید بهتر
باشد آن را مکمل سبک رئالیست به حساب آوریم. در تئاتر رئالیستی جنبه‌های خوب طبیعت
و انسان با خصوصیاتش بر روی صحنه می‌آید در حالی که در تئاتر ناتورلیست درام‌نویس
وقایع زندگی را با تمام جزئیات زشتی‌ها و زیبایی‌های آن و بدون اینکه چیزی یا
نکته‌ای از آن بکاهد، عرضه می‌نماید.
گریم در این سبک همانند گریم رئالیست می‌باشد.
سبک دراماتیک:
در واقع ترکیبی از دو سبک قبلی یعنی رئالیست و ناتورالیست می‌باشد. در این سبک
احوال فردی در ارتباط با مجامع و افراد دیگر با دقتی خاص مورد بررسی قرار می‌گیرد و
به تماشاگر ارائه می‌گردد.
در این سه نوع سبک یعنی رئالیست، ناتورالیست و دراماتیک گریم با هماهنگی رنگ لباس و
دکور انجام می‌شود. در سالن‌های بزرگ از فُن خشک و در سالن‌های کوچک از فن چرب و
پودر بی رنگ که بهتر بر روی پوست چهره می‌نشیند و چهره را طبیعی تر نشان می‌‌دهد،
استفاده می‌شود. حجم‌های چهره با هماهنگی نور صحنه مشخص و کاملا طبیعی انجام
می‌شود. باید توجه داشت که در این سه سبک نحوه‌ی گریم نیازمند دقت زیادی می‌باشد تا
شخصیت ها تا حدودی که ممکن است طبیعی و واقع بینانه ارائه شوند.
سبک اکسپرسیونیست:
در این سبک بازیگر طریقه خاصی برای بیان احساس خویش پیدا
می‌کند. ارائه احساسات و تمایلات درونی از طریق حرکات مناسب و ... موجب نام گذاری
اکسپرسیونیست می‌باشد. زبان طنز آمیز و جنبه های استهزاآمیز در این سبک کاربرد
فراوان دارد. اندیشه‌های بشری و وقایع زندگی و ...با ملاحت خاصی، عرضه می‌شود.
درام‌نویش در این سبک به جای استفاده از کلام، به تشریح حالات و واقعیات با میمک
چهره و حرکات می‌پردازد.
در این سبک گریم با مسائل خاصی رو به روست و برای کمک به بازیگر از نورهای رنگی
گوناگون استفاده می‌شود. بنابراین رنگ چهره بازیگر باید از رنگ زمینه بسیار روشن‌تر
انتخاب گردد. اطراف چهره، زیر گونه‌ها، اطراف پلک و چشم‌ها سایه کاری می‌شود داخل
لب با رنگ قرمز تیره رنگ آمیزی می‌شود صورت بازیگر یعنی چهره او به رنگ سفید یا
سفید مایل به صورتی می‌باشد.
سبک سمبولیست:
در این سبک مانند سبک سمبولیست در ادبیات، از سمبل‌ها و نشانه‌هایی برای
ارائه‌ی احساسات و شخصیت‌ها استفاده می‌شود. بنابراین درک نمایشنامه به دقت زیاد و
داشتن اطلاعاتی در زمینه سمبل‌های مورد استفاده بستگی دارد. اغلب این داستانها در
سرزمین‌هایی خیالی و مجهول، در زمانهایی نامعلوم و در مکان‌هایی اسرارآمیز و عجیب
جریان می‌یابد.
گریم در این سبک با هماهنگی کامل بین رنگ و لباس و دکور انجام می‌شود. رنگ زمینه‌ی
چهره بازیگران کم رنگ و گاهی رنگ پریده انتخاب می‌شود. سایه روشن و حجم‌های چهره با
هماهنگی نور رقیق کار می‌شود. در این سبک از تکه سازی استفاده می‌شود مانند بینی،
چانه، گونه، سرهای طاس، گریم ماسک (گریم ماسک، سمبلی به صورت ماسک به چهره‌ی بازیگر
رنگ آمیزی می‌شود.) و ماسک‌های کامل و نیم به صورت رنگی یا سیاه و سفید استفاده
می‌گردد.
سبک سورئالیست:
در این سبک نویسنده هدفی عمیق‌تر از نمایش واقعیات زندگی یا ارائه احساسات یا
تمایلات درونی آدمی دارد و سعی می‌کند تماشاگر را به واقعیات فراتری از زندگی واقف
سازد از این رو با صحنه‌های رویایی، عجیب غریب و با استفاده از رنگ‌های گوناگون،
نورهای مختلف، صورتک‌های کوچک و بزرگ و گاهی اغراق‌آمیز و ایجاد سروصدا و موزیک روح
تماشاگر را تسخیر می‌کند و او را به دنیایی خیالی می‌کشاند.
در گریم این سبک از فن‌های روشن و رنگی‌مات و براق برای چهره‌های بازیگران استفاده
می‌شود. گریم ماسک، صورتک‌های کامل و نیمه رنگی سیاه و سفید، کلاه گیس، ریش و
سبیل‌های رنگی ودورنگ و بالاخره گریم‌های عجیب و غریب در این سبک بکار گرفته می‌شود
در این سبک، طراح گریم برای طراحی چهره بازیگران زمینه بسیار وسیعی دارد.
