|
نشریه پرواز شماره 53 تیرماه 98
بعدازظهر شنبه 17 فروردین 98، پس از حدود 20 روز تعطیلی مطبوعات کشور، خوشحال و
مشتاق (همچون تشنه لبان!) برای خرید روزنامه‌های مورد علاقه‌ام به دکه‌ی روزنامه
فروشی رفتم و چند روزنامه‌ای را که برایم به خاطر مطالب تحلیلی و مقالاتشان ارزشمند
هستند طبق روال سال گذشته برداشتم. اما با ناباوری دیدم که قیمت 2000 تومانی هر
نسخه در سال 97 به 4000 تومان در سال جدید افزایش یافته، و این یعنی 100% گران‌تر
شدن هزینهی هر روز خرید روزنامه‌های شرق و اعتماد (سازندگی تا این لحظه هنوز 2000
تومان است!).
امروزه، اخبار را می‌توان به رایگان و در لحظه از طریق تلگرام یا سایر رسانه‌های
اجتماعی دیجیتال دریافت کرد و چندان نیازی به خرید روزنامه‌ی کاغذی نیست. اما
مقالات و تحلیل‌های حرفه‌ای که برای تهیه‌شان زحمت کشیده شده و وقت و هزینه صرف‌شان
شده، بیشتر در روزنامه‌های خاص (عموما متعلق به بخش خصوصی و بدون حمایت دولت و
نهادهای دیگر) یافت می‌شوند.
متأسفانه با افزایش سرسام‌آور هزینه‌های زندگی و به‌خصوص مطبوعات، چاره‌ای جز
افزایش قیمت برای چنین روزنامه‌هایی (و مجلات هم وزن آنها) وجود ندارد. اما در این
میان، دو قشر آسیب جدی می‌بینند. اول، مخاطبان چنین مطبوعاتی هستند که به جهت
سنگینی هزینهی روزانه‌ی خرید این روزنامه‌ها (حتی یک نسخه در روز که حداقل 80 هزار
تومان در ماه خواهد بود)، درصد قابل توجهی از شمار خریداران کاسته شده و به همان
اخبار روزمره و تحلیل‌های نیمه واقعی-نیمه جعلی رسانه های رایگان اکتفا می‌کنند.
دوم، تهیه‌کنندگان حرفه‌ای این مقالات و مطالب ارزشمند در مطبوعات هستند که زندگی
خود را از راه «تفکر، تحلیل و نویسندگی» تأمین می‌کنند و در این مطبوعات شاغلند.
بخشی از این‌ها نیز در اثر کاهش مخاطب و به تبع آن، کاهش درآمد روزنامه، بیکار یا
«کم کار» شده و به تدریج از صحنه ی فعالیت فرهنگی حذف می شوند.
حاصل این بحران، کاهش عمق فرهنگی اهالی مطالعه خواهد بود و سرانجامش، وضعیتی بدتر
از آن‌چه که امروز در آن قرار داریم.
از جوکِ «مسئولان رسیدگی کنند» می گذرم و از مخاطبان (و دانشجویان جامعه مان) می
خواهم که عادت روزنامه‌خوانی و خرید مطبوعات مکتوب را حفظ کنند و آن را ترویج دهند،
یا این که مشترک نسخه ی دیجیتال چنین مطبوعاتی گردند تا به پیکر نحیف نویسندگان
فرهنگی قوت بخشند. به نظرم این نوع کمک، کم ارزش تر از یاری رساندن به سیل زدگان
کشورمان نیست.
| 
