راحل رحيمي مقدم
نشریه متانا خرداد 1386
ميزمور بيست و سوم را مي‌توان كليد پيام‌هاي كتاب
مقدس خواند. اين ميزمور به آدمي مژده مي‌دهد كه اگر به اين شناخت برسد كه خد-اوند
شبان اوست و عقل كل همه‌ي نيازهاي او را بر مي‌آورد، محتاج به هيچ چيز نخواهد بود.
اگر هم اكنون به اين اعتقاد برسيد، از همين حالا تا ابد الاباد همه‌ي نيازهايتان
برآورده خواهد شد و بي‌درنگ هر آنچه را كه نيازمند يا آرزومنديد از فراواني افلاك
بيرون خواهيد كشيد زيرا آنچه نيازمنديد پيشاپيش بر سر راهتان قرار دارد.
زني ناگهان به اين دل آگاهي رسيد كه «خد-اوند شبان من است، محتاج به هيچ چيز نخواهم
بود.»
و اولين خواسته‌اي كه بر آورده شد، خواسته‌اي كوچك اما ضروري بود.
به چند گيره‌ي بزرگ كاغذ نياز فوري داشت اما فرصت نداشت كه براي خريد آنها به
لوازم‌التحريرفروشي برود.
وقتي داشت دنبال چيز ديگر مي‌گشت صندوقچه‌ي كهنه‌اي را باز كرد و در آن ده دوازده
گيره بزرگ كاغذ پيدا كرد. او بي‌درنگ خد-ا را شكر كرد و از آن زمان اين آيه ورد
زبان او شد: «خد-اوند شبان من است. محتاج ......» به محض اينكه آدمي به چنين شناختي
برسد، از هر چه اندوختن و احتكار است دست مي‌كشد. اين بدان معني نيست كه نبايد صاحب
يك حساب بانكي عظيم يا سرمايه‌گذاري‌ها باشيد، بدان معناست كه نبايد به آنها تكيه
كنيد چون اگر در مسيري چندي از دست بدهيد در مسيري ديگر موهبت ارزشمندتري به دست
مي‌آوريد.
و اين راهي نيست گشوده تنها براي تني چند. خد-اوند مي‌گويد: «چون كه به من رغبت
دارد او را خواهم رهانيد و چون به اسم من عارف است او را سرافراز خواهم ساخت چون
مرا خواند او را اجابت خواهم كرد. من در تنگي با او خواهم بود و او را نجات داده و
معزز خواهم ساخت.»
آري خد-اوند شبان تو و شبان من و شبان همه است.
