نشریه پرواز-خرداد 1389
تا حالا شده در مورد موضوعی یا شخصی، صحبت یا بحثی کنید که هیچ ارتباطی به شما
ندارد و یا اطلاعات شما (در آن مورد) ناقص باشد؟ به عواقب این اظهار نظرهای شخصی
فکر کرده اید؟
این روزها می شود دلایل غیبت کردن را به دسته های زیر تقسیم کرد:
1)کمبود سرگرمی های گروهی
2)از بین رفتن چهره ی زشت غیبت
3)احترام نگذاشتن به حقوق دیگران
4)گسترش وسایل ارتباط جمعی
5)همه گیر شدن سخن چینی
. . . .
دلایل خیلی زیاد و واضح هستند، به طـوری که هـرکـس می تواند چند مورد دیگر به فهرست
بالا اضافه کند. خیلی خوب است که ما دلایل را بدانیم (قدم اول در درمان) امـا مهم
تر، جلوگیری از این عمل است!
با چند سؤال شروع می کنم :
-شما دوست دارید در جایی که حضور ندارید و نمی توانید از خودتان دفاع کنید بحثی در
مورد شما گُل کند که مطمئناً به افراد حاضر در این جمع هیچ ارتباطی ندارد؟
-آیا از این که دیگران به علت های مختـلف (شـوخی،سرگرمی،حسـادت و...) در مورد
خـصوصی ترین مـسائل زنـدگی شما صـحبت کنند لـذت می برید؟
-از شنیدن خبری دروغ از خودتان که ممکن است آینده ی شما را تحت-الشعاع قرار بدهد
خوشحال می-شوید؟
بدون شک جواب شما به سؤالات بالا منفی است (در غیر این صورت ادامه ی مطلب را
نخوانید). خشم و ناراحتی، اولین و کم ترین واکنشی است که به این قبیل حرف ها نشان
می دهیم.
همه می دانیم که وقتی به خودمان اجازه می دهیم در مورد دیگران اظهار نظر می کنیم،
ناخودآگاه این اجازه را نیز به آن ها داده ایم که همین کار را با ما انجام دهند
(چیزی که عوض دارد گِله ندارد). همین امر، باعث گسترش غیبت در جامعه شده است.گذشته
از این ها، هیچ مرجعی به شکایت ها در مورد دروغ، شایعه و غیبت رسیدگی نمی کند، هیچ
کس هم این گناه را به گردن نمی گیرد و از همه مهم-تر، آبروی رفته ی شماست، آب رفته
به جوی باز نمی گردد!
همه ی این حرف ها تکرار مکررات است ولـی متأسفانه به آن ها توجه نمی کنیم. چگونه می
شود با وجدان خود کنار بیاییم وقتی آینده ی یک نفر به خاطر یک حرف کوچک از طرف ما
کلاً تغییرکند؟ چه طور می توانیم کسی را که بی گناه است، متهم به کاری بکنیم؟
جواب در وجدان خلاصه می شود که اگر آن را با دستِ خودمان به خاک بسپاریم می توانیم
با خیال راحت همه ی این کارها را انجام دهیم.
کمی با عواقب دور از ذهن (البته واقعی وحتمی) سخن چینی آشنا شدیم اما چگونه از این
کار جلوگیری کنیم؟!
تذکر: این اتفاقات ممکن است برای تک تکِ ما رخ بدهد، پس خواهش می کنم به آن ها توجه
و عمل کنید.
دو مرحله وجود دارد:
1-باید از خودمان شروع کنیم و غیبت نکنیم. روراست باشیم، تغییر نام یک کار، ماهیت
آن را تغییر نمی دهد! مثلا اگر بگوییم «من که غیبت نمی کنم، دارم تعریف می کنم یا
خبرهای جدید رو می گم» در اصلِ قضیه هیچ تفاوتی ایجاد نمی کند.
2-بعد از موفقیت در مرحله ی اول، اگر در جمعی حضور داشتیم که غیبت می شد، می شود
چند کار انجام داد:
الف)اگر می دانید که با راهنمایی های شما این جمع به نفس عمل زشتشان پی می برند، به
آن ها تذکر بدهید و از این کار منعشان کنید.
ب)اگر حضورتان در آن جمع مهم نسیت یا با خروج، مورد تمسخر قرار نمی گیرید بهتر است
خارج شوید و جمع را به حال خود بگذارید.
ج)در صورتی که هیچ کدام از راه های بالا عملی نبود، فقط شنونده باشید (اظهار نظر
ممنوع!) و بعد از تمام شدن حرف ها، هر آن چه را که شنیدید فراموش کنید و در مکانی
دیگر تکرار نکنید.
خواندن و نوشتن این مطلب، یک قسمت از کار است؛ اصل آن است که به آن ها عمل کنیم تا
این معضل ریشه کن کنیم.
