عشق زلیخا به یوسف

فروختن یوسف به پوطیفر
کنون باز گویم از آن کاروان		که بردند یوسف به مصر اندران
هر آن کس که می دید یوسف براه		نمی کرد جز روی او را نگاه
زدروازه شهر تا آن سرای		که آن کاروان را همی بود جای
زبس جمع گشت از تماشاچیان		گذر تنگ گردید بر ره روان
همه محو بودند بر آن پسر		درخشان بودی روی او چون قمر
گروهی بیوسف نظاره کنان		برفتند همراه آن کاروان
چو شد کاروان داخل اندر سرای		زانبوه مردم نه بد جای پای
برآن کاروان باشی قافله		نماندی دیگر طاقت و حوصله
ندا کرد آنگه بدان خاص و عام		که فردا فروشم به زر این غلام
بمصر اندرون آن خبر فاش شد		ز یوسف بهر جای گنگاش شد
شنیدند پس جمله ی مصریان		غلامی فروشند از عبریان
جوانی پسندیده ی نور سی		که مثلش بدنیا ندیده کسی
جمالش ز شمس قمر بهتر است		به عقل و خرد از همه مهتر است
خجل گل زچهر دلارای او		خجل سرو بستان ز بالای او
بدانسان پسر کس ندارد بیاد		تو گوئی ز پیغمبر استش نژاد
به نطق و تکلم چه جولان دهد		سخن گفتنش مرده را جان دهد
بمصر از بزرگان بهر جا بدند		به نادیده مشتاق یوسف شدند
دگر روز چون خور برآمد ز کوه		برفتند مردم گروه ها گروه
ز هر سوی خریدار بنهاد روی		ببردند یوسف سر چار سوی
ببازار بردند آن خوب چهر		همه مردمان را بر او بود مهر
درخشان جمال ز مه بهترش		بدی کاروا نباشی اندر برش
یکی گفت برگو غلامت بچند		بگفتا بصد پاره زر میخرند
و لیکن نه بفروشمش این چنین		بهای یکی ناخنش نیست این
بگفت او منش تا دو صد میخرم		یکی گفت من تا سه صد میخرم
یکی دیگر آمد بگفتا هزار		اگر می دهی زر نمایم شمار
چو دیدند آنگونه مه پیکری		فزون مینمود این از آن دیگری
پس آنگه رسیدند تا صد هزار		یکی شد خریدار سی صد هزار
از آن بعد پو طیفر شیر گیر		که فرعون را بود اول وزیر
بگفتا که من این زمان با سرور		پسر را ز تو میخرم یک کرور
چو یوسف بهایش بدانجا رسید		دیگرها شدندی همه ناامید
کف اندر کف مشتری در نهاد		به پوطیفر آنگاه او را بداد
چو پوطیفر او را خرید آن زمان		ببردش بخانه بسی شادمان
خدا را بیوسف ببودی نظر		که در نزد آقاش شد جلوه گر
چو یک چند درنزد آقاش بود		ورا ناظر خانه ی خود نمود
بکاری که یوسف به پرداختی		خدا کامیابش همی ساختی
از آنگه که پوطیفر او را خرید		بهر روز میگشت گنجش مزید
چه دیدی که باشد خدا یار او		بدل گشت خوشنود از کار او
بشهر و بصحرا هر آنچه که داشت		بیوسف همه کار خود واگذاشت
جمیع اموراتش اورا سپرد		بغیر از همان آب و نانیکه خورد
به نزدیک آقایش آن نامور		بهر روز مهرش شدی بیشتر
بچهره چه ماه و خوش اخلاق بود		بزیبائی اندر جهان طاق بود
هر آن کس که می دید آن نوجوان		بدل می شدندی بر او مهربان