منبع: نشريه نقش جهان
بهار 1381

گفتگو با هنرمند كليمي اصفهان:
آرزويم ، آموزش و ترويج فيروزه كوبي است

استاد روبن يروشالمي، از معدود اساتيد برخوردار از توانمندي خاص هنر ساخت فيروزه ‏كوب است، او كه متولد 1328 است افتخار شاگردي اساتيدي نظير الياهو و سليمان صديق ‏پور را داشته است. وي در حال حاضر در اصفهان به ساخت فيروزه ‏كوب اشتغال دارد.

استاد گرامي لطفاً‌ خودتان را به طور كامل معرفي فرموده و مدت فعاليت خود را در اين هنر بفرمائيد.‌

اينجانب روبن يروشالمي فرزند رحيم متولد 1328 هستم كه در شهر اصفهان به دنيا آمده ‏ام. بنده كار فيروزه‏كوبي را از سن 12 سالگي نزد پدرم فرا گرفتم و مشغول به كار شدم. اشتغال به اين كار چند علت دارد: اولاً اين كه اين هنر به صورتي ذاتي، نسل اندر نسل در وجود ما بوده است. ثانياً علاقه به اين كار باعث شد تا به اين كار مشغول شوم. ثالثاً علت اصلي اشتغال به اين كار را فقر مالي خانواده ‏ام مي‏دانم- زيرا در زمان كودكي به علت فقر مالي و عدم تمكن مالي پدرم، من مجبور به ترك تحصيل و مشغول به اين كار شدم (براي فراهم كردن خرجي خانواده)- و حدود 40 سال است به كار مشغولم.

صنعت فيروزه‏كوبي از معدود رشته ‏هاي صنايع دستي است كه سابقه تاريخي چنداني ندارد و به همين علت زياد شناخته شده نيست و قدمت اين صنعت در حدود 70 الي 80 سال مي‏رسد. اصل اين كار را آقاي حكيميان معروف به محمدرضا، از كشور روسيه وارد ايران كردند و ابتدا در شهر مشهد اين كار را رواج دادند و اين كار بعد از چندين سال توسط فردي به نام حاج داداش به اصفهان آورده شد و در حال حاضر هم من و چند نفر ديگر مشغول به اين كار هستيم.

من سه فرزند دارم يك دختر و دو پسر، پسرهايم علاقه زيادي به اين كار دارند و گاهي در كارگاه به من كمك مي‏كنند، ولي من شخصاً به آنها توصيه مي‏كنم كه به اين كار مشغول نشوند زيرا اين كار دردسر زيادي دارد و اهميت اين كار براي مردم مشخص نيست. من علاقه دارم فرزندانم پا به عرصه علوم مختلف گذاشته، وارد دانشگاه شده و آموزش عالي را پشت سر بگذارند زيرا من معتقدم كه پيشرفت بايد منطبق با علم روز باشد.

مشكلات در اين كار زياد است از جمله :

1-  عدم فراهم كردن مصالح مناسب نظير سنگ‏هاي فيروزه و مواد لاكي كه به شدت كمبود آن احساس مي‏شود.

2- سازمان صنايع دستي نسبت به اين صنعت بي ‏تفاوت بوده و يا حداقل نسبت به اين هنر اهميت كمتري مي‏دهد.

3-  عدم آگاهي مردم از اين صنعت- هنر و ارزش ندادن به اين كار.

اين كار بسيار مشقت ‏آور است، حتي نسبت به صنايع دستي ديگر. همچنين وسايل و موارد مورد نياز اين كار كمياب است بنابراين كسي رغبت به يادگيري و رواج اين صنعت ندارد. در ضمن صرفه اقتصادي نيز ندارد و با داشتن توانمندي ارزآوري از هيچ‏گونه حمايتي برخوردار نمي‏باشد.

تفاوت چنداني وجود ندارد فقط درگذشته اين كار روي ظروف برنجي انجام مي‏شد ولي حالا به علت نياز بازار و استقبال مردم از اين كار روي ظروف مسي انجام مي‏گيرد.

پيشنهاد من اين است كه چون اين صنعت از كيفيت بالائي برخوردار است و زيبايي بخصوص خود را دارد، سازمان صنايع دستي بايد از طريق تبليغ، آموزش، در دسترس قرار دادن امكانات اين هنر و ... جهت توسعه آن قدم بردارد. همچنين سازمان بايد تدابيري پيشه كند كه توليدات اين صنعت به سهولت به كشورهاي ديگر صادر شود، در اين كار ما هستيم و يك جهان.

دلم مي‏خواهد كه جهت ترويج اين صنعت به بقيه آموزش بدهم، ولي به علت كمبود وقت و انگيزه كم حاضر به اين كار نيستم، هر چند در حال حاضر در شهر مشهد و اصفهان حدود 30 نفر شاگرد دارم كه در كارگاه‏ها مشغول به كار هستند.

اين را صادقانه مي‏گويم اگر دوباره زندگي براي من تكرار شود نه اينكه خودم به اين كار مشغول نمي‏شوم بلكه به ديگران هم توصيه مي‏كنم به اين كار مشغول نشوند.

خاطره تلخ و شيرين از زندگي خود بگوئيد؟

خاطره تلخ همان فقر مالي دوران كودكي بود كه باعث شد ترك تحصيل كرده و به اين كار مشغول شوم. خاطره شيرين اين كه نصيحت‏ها و پندهاي پدرم بود كه آنها را در زندگي سرمشق قرار دادم و تا به حال هم موفق بوده‏ ام.





	استفاده از مطالب اين سايت تنها با ذكر منبع (بصورت لینک مستقیم) بلامانع است. .Using the materials of this site with mentioning the reference is free این صفحه بطور هوشمند خود را با نمایشگرهای موبایل و تبلت نیز منطبق می‌کند لطفا در صورت اشکال، به مسئولین فنی ما اطلاع دهید