|
وائِرا-فصل هشتم
1.
خداوند به مُشه (موسی) گفت به اَهَرُون (هارون) بگو دستت را با عصایت بر
نهرها بر رودها و بر دریاچه‌ها دراز كن و قورباغه‌ها
را بر سرزمین مصر بالا آور.
2.
اَهَرُون (هارون) دستش را بر آب‌های مصر دراز كرد و قورباغه‌ها بالا آمدند و سرزمین مصر را پوشاندند.
3.
ساحران با افسون خود همین كار را كردند و قورباغه‌ها
را بر سرزمین مصر بالا آوردند.
4.
پَرعُوه (فرعون)، مُشه (موسی) و اَهَرُون (هارون) را صدا زده گفت: به درگاه
خداوند دعا كنید تا این قورباغه‌ها را از من و از قومم دور كند و آن قوم را روانه
كنم تا برای خداوند ذبح كنند.
5.
مُشه (موسی) به پَرعُوه (فرعون) گفت: بر من منت بگذار (و بگو) برای چه‌وقت
برای تو و خادمانت و قومت دعا كنم كه قورباغه‌ها
از تو و خانه‌هایت نابود شوند و فقط در رود نیل باقی بمانند؟
6.
گفت: برای فردا. (مُشه (موسی)) گفت: طبق سخن تو خواهد شد تا بدانی كه نظیر
خداوند خالق ما وجود ندارد.
7.
قورباغه‌ها از تو و از خانه‌های
تو و از خادمانت و از قومت دور خواهند شد. فقط در رود نیل باقی خواهند
ماند.
8.
مُشه (موسی) و اَهَرُون (هارون) از پیش پَرعُوه (فرعون) بیرون آمدند. مُشه
(موسی) نزد خداوند در مورد قورباغه‌هایی كه برای پَرعُوه (فرعون) فراهم كرده بود
استغاثه كرد.
9.
خداوند طبق سخن مُشه (موسی) عمل نمود و قورباغه‌های
ساختمان‌ها، حیاط‌ها
و كشت‌زارها مردند.
10.
آنها را توده توده انباشتند. آن زمین متعفن شد.
11.
پَرعُوه (فرعون) دید كه گشایشی پدید آمد، قلب خود را سخت كرد و چنانكه
خداوند گفته بود به آنها گوش نداد.
12.
خداوند به مُشه (موسی) گفت: به اَهَرُون (هارون) بگو عصایت را بلند كن و بر
خاك آن سرزمین بزن تا در تمام سرزمین مصر شپش پدیدار گردد.
13.
چنین عمل نمودند. اَهَرُون (هارون) دستش را با عصایش بلند نمود و بر خاك آن
سرزمین زد. شپش بر انسان و بر چارپا پدید آمد. در تمام سرزمین مصر تمام خاك
آن سرزمین شپش شد.
14.
ساحران با افسون خود همان كار را كردند تا شپش‌ها
را به وجود
آورند و نتوانستند. شپش بر انسان و بر چارپا باقی ماند.
15.
ساحران به پَرعُوه (فرعون) گفتند: این دلیل وجود خداوند است. قلب پَرعُوه
(فرعون) سخت شد و همانگونه كه خداوند گفته بود به آنها گوش نداد.
16.
خداوند به مُشه (موسی) گفت: بامدادان سحرخیزی كن و در حضور پَرعُوه (فرعون)
بایست. اینك وی به سوی آب (نیل) بیرون می‌رود
به او بگو خداوند اینطور گفته است. قومم را روانه نما تا مرا پرستش نماید.
17.
زیرا اگر قومم را روانه ننمایی، اینك من گروه جانوران درنده را میان تو و
خادمانت و قومت و خانه‌های
تو می‌فرستم. گروه جانوران درنده خانه‌های مصریان و همچنین زمینی را كه آنها روی آن
هستند، پر خواهند كرد.
18.
در آن روز سرزمین گُوشِن را كه قومم روی آن قرار دارد جدا می‌سازم كه گروه جانوران درنده در آنجا نباشند. برای
اینكه بدانی كه بر روی زمین هم من خداوند هستم.
19.
قوم خود را از قوم تو جدا می‌كنم.
این آیت فردا پدید خواهد آمد.
20.
خداوند چنین كرد. پس گروه انبوهی از جانوران درنده به خانه‌ی پَرعُوه (فرعون) و خادمانش و در تمام سرزمین مصر
وارد شد. آن كشور به‌وسیله‌ی گروه جانوران درنده ویران گردید.
21.
پَرعُوه (فرعون)، مُشه (موسی) و اَهَرُون (هارون) را صدا زده گفت: بروید
برای خداوند خود در این سرزمین ذبح كنید.
22.
مُشه (موسی) گفت: چنین كاری درست نیست چون معبود مصریان را برای خداوند
خالق خود ذبح خواهیم كرد. آیا اگر معبود مصریان را جلو چشم‌های آنها ذبح كنیم ما را سنگباران نخواهند كرد؟
23.
راه سه‌روزه
به بیابان خواهیم رفت تا برای خداوند خالق خود آنطوریكه
به ما بگوید ذبح كنیم.
24.
پَرعُوه (فرعون) گفت: من شما را روانه خواهم نمود تا برای خداوند خالق خود
در بیابان ذبح كنید فقط زیاد دور نروید. برای من دعا كنید.
25.
مُشه (موسی) گفت: اینك من از پیش تو بیرون می‌روم
و نزد خداوند دعا می‌كنم
تا آن گروه جانوران درنده فردا از پَرعُوه (فرعون)، از خادمانش و از قومش
دور گردند، فقط پَرعُوه (فرعون) به فریب دادن ادامه ندهد كه آن قوم را جهت
ذبح کردن برای خداوند روانه نسازد.
26.
مُشه (موسی) از پیش پَرعُوه (فرعون) بیرون رفته نزد خداوند دعا نمود.
27.
خداوند طبق سخن مُشه (موسی) عمل نمود و گروه جانوران درنده را از پَرعُوه
(فرعون)، از خادمانش و از قومش دور ساخت. یكی (هم) باقی نماند.
28.
پَرعُوه (فرعون) این بار هم قلبش را سخت كرد و آن قوم را روانه ننمود.
|
