2-پخت‌وپز
در کتاب مقدس آیات زیادی راجع‌به چگونگی طبخ غذا یا تنوع آنها به چشم نمی‌خورد،لیک
با اندکی دقت و کنجکاوی می‌توان از اشاراتی که در این‌باره شده است به نتایجی رسید،
از قرائن چنین بنظر می‌رسد که غذای بنیاسراییل روی‌هم‌رفته ساده بوده و اغلب
پایبند فراهم کردن انواع غذاها و تنوع دادن به آنها نبوده‌اند و برای طبخ غذا از
وسائل و اجاق‌های نسبتاً ساده‌ای استفاده می‌کردند.
اولین مرتبه‌ای که در کتاب مقدس به پختن غذا اشاره شده است مربوط به پختن آش عدس
توسط حضرت یعقوب می‌باشد (سفر پیدایش، باب25 آیه‌های34-29.) هنگامی که بنیاسراییل
وارد سرزمین کنعان شدند برای فراهم کردن غذا برای افراد و گروه‌های دسته‌جمعی و
مهمانی‌ها از افرادی که شغل آنان طباخی بود در این مواقع استفاده می‌بردند( کتاب
اول سموئیل، باب9 آیه‌های24-23.) هر چند که مصرف گوشت در بین ایشان زیاد رواج
نداشت( در صفحات بعد راجع به گوشت مطالبی خواهد آمد.) لیک آن را بصورت
آب‌پز(آب‌گوشت) می‌خوردند و گاهی اوقات و بندرت روی آتش سرخ کرده می‌خوردند برای
پختن گوشت بصورت آب‌گوشت یا آش دیگ‌هایی فراهم می‌کردند( کتاب دوم پادشاهان، باب4:
آیه‌های38-41.) واز هیزم و خار برای پخته شدن و بعنوان سوخت استفاده می‌کردند( کتاب
مزامیر، باب58: آیه‌ی9. ایضاً کتاب جامعه، باب7: آیه‌ی6.) و غذای خود را با دست و
در حالت نشسته روی زمین می‌خوردند( سفر پیدایش، باب43: آیه‌ی33.ایضاً کتاب اول
سموئیل، باب20 آیه‌ی24.) اما نان ایشان در درجه‌ی اول از گندم بود زیرا مورد
استفاده اغلب طبقات بود و گاهی اوقات هم از جو(سفر داوران، باب7: آیه‌ی13.) برای
تهیه‌ی نان استفاده می‌کردند. بطوری که گفته شد نان گندم غذای عمده‌ی آنان بود و
حضرت داوود در یکی از مزامیرش عقیده دارد که چیزی بهتر از نان به دل انسان نیرو
نمی‌دهد( کتاب مزامیر، باب104: آیه‌ی15.: و چهره‌ی او را به روغن شاداب و دل انسان
را به نان قوی می‌گرداند.) معمولاً پختن نان برای مصارف شخصی و خانوادگی کار زنان
خانه دار بود( کتاب اول سموئیل، باب8: آیه‌ی13. ایضاً کتاب دوم سموئیل، باب13:
آیه‌ی8. کتاب ارمیاء نبی، باب7: آیه‌ی18. ایضاً کتاب اول سموئیل باب28: آیه‌ی24. )
البته برای پختن نان برای مصارف بیشتر و جمعیت انبوه کسانی( کتاب هوشع‌نبی، باب7
آیه‌های4و7.) بوده‌اند که شغل وحرفه‌ی آنان نانوایی بوده و در مقابل دریافت اجرتی
در مقابل انجام کار نانوایی زندگی خویش را اداره می‌کردند و نان را در تنورهایی که
در منازل یا تنورهای مخصوصی که در زمین منزل یا بیرون از منزل فراهم کرده بودند
بعمل می‌آورند. پختن نان و آماده کردن خوراکی برای اهل خانواده و تهیه‌ی مقدمات
پذیرایی برای مهمانان یکی از وظایف مهم زنان یهودی بوده و آن را وظیفه‌ای مقدس
می‌دانستند. کما این که ساره(ساراه) زوجه حضرت ابراهیم خود شخصاً همراه با همسرش
حضرت ابراهیم این وظایف( سفر پیدایش، باب18: آیه‌ی6: پس ابراهیم به چادر نزد سارا
شتافت و گفت. که تعجیل کرده سه پیمانه آرد رقیق خمیر کرده گرده‌ها را بر اجاق بپز.)
را انجام می‌داد. یا درجای دیگر در کتاب امثال سلیمان‌نبی آنجایی که حضرت سلیمان
صفات خوب و پسندیده‌ی یک خانه‌دار را شرح می‌دهد وظایف گفته شده‌ی بالا را جزء صفات
یک زن بسیار خوب و ایده‌آل می‌شمارد(XXX کتاب امثال سلیمان‌نبی، باب31، آیه‌های10 و
15: کیست که زن هنرمند را پیدا تواند کرد که بهایش از مرواریدها زیاده است و هنوز
شبانه است که برمی‌خیزد و خوراکی به اهل خانه خود داده.YYY) افراد قوم یهود نسبت به
غذاهایی که از غلات و حبوبات تشکیل شده بود علاقه‌ی زیادی نشان می‌دادند و این نوع
غذاها سهم مهمی از برنامه‌ی غذایی آنان را تشکیل می‌داد.
علاوه از گندم و جو که از آن برای تهیه‌ی نان استفاده می کردند، بارها در کتاب مقدس
از این دو محصول مهم کشاورزی نامی برده شده‌است و سرزمین کنعان را به وفور این
محصولات توصیف کرده است(XXX سفر تثنیه باب8: آیه‌ی8: زمینی که پر از گندم و جو و...
است.ایضاً کتاب اشعیاء‌نبی، باب28: آیه‌ی25. ایضاً، سفر پیدایش، باب30:
آیه‌ی14.YYY. از انواع خوراک‌هایی که از عدس تشکیل شده‌بود علاقه داشتند و آن را هم
زراعت می‌کردند و اغلب بصورت پخته شده در آب( سفر پیدایش،باب25: آیه‌ی34.: و یعقوب
نان و آش عدس را به عاسو داد که خورد و نوشید.)(آش عدس) یا بصورت برشته شده همراه
با سایر غلات مانند باقلا و نخود می‌خوردند.( کتاب دوم سموئیل باب17:آیه‌ی29.)
حضرت دانیال‌نبی و رفقایش در زمانی که در بابل به سر می‌بردند برای اینکه خود را با
خوراک‌های کلدانیان آلوده نسازند سفارش تهیه‌ی غذاهایی را دادند که از حبوبات تشکیل
شده بود.(XXXکتاب دانیال‌نبی، باب1: آیه‌های17-8.: اما دانیال در دل خود قصد کرد که
خویش را از طعام پادشاه و از شرابی که او می‌نوشد نجس نسازد... پس دانیال به رئیس
ساقیان... گفت: مستدعی آن که بندگان خود را ده روز تجربه کنی و به ما بقول برای
خوردن بدهند و آب به جهت نوشیدن ... و بعد از انقضای ده روز معلوم شد که چهره‌های
ایشان از سایر جوانانی که طعام پادشاه را می‌خوردند نیکوتر و فربه‌تر بود.YYY) و
همچنین قوم یهود برای خوش طعم کردن غذاها از سبزی‌هایی( کتاب دوم پادشاهان، باب4:
آیه‌ی39.) مانند نعناع و گشنیز( اشعیاء‌نبی، باب28: آیه‌های25 و 27.) و از ادویه‌ها
زیره( اشعیاء‌نبی، باب28: آیه‌های25 و27.)- بادیان-دارچین( سفر خروج، باب30آیه‌ی23
و کتاب غزل‌های سلیمان‌نبی، باب4: آیه‌ی14.) و زعفران(کتاب غزل غزل‌های سلیمان
نبی،باب4:آیه‌ی14.) استفاده می‌کردند.
