5-لبنیات
بطوری که قبلاً اشاره شد یکی از منابع درآمد و امرارمعاش قوم یهود بعد از کشاورزی
دامداری بود، بنابراین استفاده از لبنیات چه به منظور تغذیه و یا دادوستد در میان
آنان رواج داشت. مسألهی مهمی که باید تذکر داد مقامی است که تورات به شیر و به
همراه آن عسل داده زیرا هرگاه قصد تورات تعریف و تمجید از سرزمین کنعان بوده آن را
به سرزمینی که شیر و عسل در آن روان است مانند کردهاست.
زیرا هر گاه سرزمینی به اینگونه توصیف گردد دال بر آن است که آن مکان از نعمت
حاصلخیزی و وفور و برکت و نعمت فراوان برخوردار است.( سفر خروج، باب3: آیههای8
و17. ایضاً سفر خروج، باب13 آیهی5. ایضاً صحیفهی یوشع، باب5: آیهی6.)
در کتاب مقدس آیات متعددی به چشم میخورد که نشاندهندهی آن است که مصرف انواع شیر
حیوانات حلال گوشت در بین قوم یهود رواج داشته و از شیر حیواناتی مانند گاو( سفر
پیدایش،باب 18: آیهی8.) و گوسفند( سفر تثنیه، باب32: آیهی14.) و بز( کتاب امثال
سلیماننبی، باب27: آیهی27.) تغذیه میکردند. علاوه از شیر استفاده از کره( سفر
پیدایش، باب18: آیهی8. ایضاً سفر تثنیه، باب32: آیهی14. ایضاً کتاب دوم سموئیل،
باب17: آیهی29.) و پنیر( کتاب اول سموئیل، باب17: آیهی18 ایضاً کتاب دوم سموئیل،
باب17: آیهی29.) مورد توجه بود. کره را به مناسبت سهولت تهیه از قدیم میشناختند.
شیر را با عسل آمیخته کرده و می نوشیدند بطوری که گفته شد در تورات بارها کلمهی
شیر را با عسل مترادف کرده و این خود موضوع مهم و قابل توجهی از لحاظ علم تغذیه
بیان میکند. هر چند که شیر یا عسل هر کدام به تنهایی دارای انواع ویتامینها و
موادغذایی و معدنی میباشند لیک هر یک دارای کمبودهایی میباشند و در صورتی که با
هم خورده شوند مکمل یکدیگر میشوند.
شیر غذای خوب برای همه به خصوص کودکان بشمار میآید. لیک محیط مناسبی برای رشد
انواع میکروبها میباشد و در صورتی که پاستوریزه و استرلیزه نگردد و به حالت خود
در مجاورت هوا قرار گیرد بزودی فاسد میگردد به علت اینکه خاصیت ضد میکروبی ندارد.
اما در عوض عسل دارای خاصیت ضدعفونی و میکروبی عجیبی دارد و اگر صدها سال به حالت
خود بماند بدون اینکه فاسد گردد تغییر نمیکند. حال اگر این دو با هم مخلوط شوند
کمبودهای همدیگر را خنثی میکنند و به شیر مواد قندی و معدنی بیشتر و خاصیت
ضدمیکرویی میدهد و این خود یک غذای مطلوب و سرشار از ویتامینها و املاحمعدنی
محسوب میگردد.