نفوذ کشاورزی و دامداری بر دعاها و برکت‌ها
نباید فراموش کرد که حرفه کشاورزی و دامداری آنقدر در کلیه شئون یهودیان ریشه
دوانده و در تاروپود زندگی آنان جای گرفته که حتی بر روی نبوت‌ها و دعاها و برکت‌ها
و نفرین‌های بزرگان و پیامبران یهود اثر گذاشته است. بزرگان و اجداد این قوم در
بهترین و گیراترین دعاهای خود به رونق امور کشاورزی و وفور و فراوانی محصولات دامی
و زراعی اشاراتی کرده‌اند.
پیامبران هم از قبیل حضرت داوود(کتاب مزامیر باب23 تمام آیات. ایضاً کتاب مزامیر،
باب104آیه‌ی14.) و حضرت عاموس(عاموس نبی باب4: آیه‌های11-7. ایضاً، باب8: آیه2.
عاموس نبی باب9: آیه‌های15-11. اینک خد-ا می‌گوید: ایامی می‌آید که شیار کننده به
درو کننده خواهد رسید و پایمال‌کننده انگور به کارنده‌ی تخم... و تاکستان‌ها غرس
کرده شراب آنها را خواهند نوشید و باغها ساخته میوه‌ی آنها را خواهد خورد.) و
عده‌ی دیگری از پیامبران از لغات و اصطلاحات مربوط به حرفه‌ی کشاورزی در کتاب‌ها و
نوشته‌های خود زیاد بکار برده‌اند حتی خد-ا طبق وعده‌ای که به بنی‌اسراییل داده است
در صورتی که به فرمان‌ها و اوامرش گوش فرار داده و گناهی نورزند و مستضعفین را یاری
داده و به آنها مدد رسانند، محصولات آنان را از هر آفتی محفوظ نگهداشته و در عوض به
فراوانی و وفور آنان می‌افزاید(توضیحات). اولین دعایی که راجع‌به این موضوع در کتاب مقدس آمده دعای حضرت اسحاق به
حضرت یعقوب می‌باشد و دیگر دعا دعای حضرت موسی به سبط(توضیحات) یوسف(توضیحات) است(توضیحات). حضرت موسی از جانب
خد-ا به بنی‌اسراییل توصیه می‌کند که اگر به فرمان‌ها و دستورهای خد-ا عمل کنند
خد-ا کلیه‌ی نعمت‌های آسمانی و زمینی را به آنان ارزانی داشته و به کلیه‌ی محصولات
و دسترنج ایشان را برکت خواهد داد(توضیحات) و در غیر این صورت و اطاعت نکردن اوامر
خد-ا کلیه این برکت‌ها از آنان گرفته خواهد شد و به قحطی و سرگردانی دچار(توضیحات) خواهند شد. در تلمود فصل و بخش‌های متعددی راجع‌به کشاورزی و
قوانین مربوط به آن اختصاص داده شده است، در نماز روزانه و فصلی هم دعاهای بخصوصی
راجع‌به برکت و فراوانی محصولات کشاورزی یافت می‌شود.
در یکی از مزامیر حضرت داوود که بصورت سرود می‌باشد طی یک ضر‌ب‌المثل نمونه مانندی
نتیجه‌ی کار و کوشش رادر امر زراعت و کشاورزی در چند خط بصورت جالبی بیان کرده است:
آن که با گریه برای زراعت تخم بیرون می‌رود، هر آینه با شادی برخواهد گشت و بافه
خویش را خواهد آورد(کتاب مزامیر، مزمور126: آیه‌های6-5.) که مرادف آن در فارسی چنین
است:
نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود.
