دواریم، پاراشای رِئه-فصل چهاردهم

رِئه-فصل چهاردهم

1.      شما به منزله‌ی فرزندان خداوند خالقتان هستید. خویشتن را به خاطر مرده، زخمی نکنید و بین چشمان خویش (روی سر) با کندن مو، طاسی ایجاد ننمایید.

2.      زیرا تو برای خداوند خالقت، قوم مقدسی هستی و خداوند تو را انتخاب کرد تا بین تمام قوم‌هایی که روی زمین هستند، برای وی قومی نخبه باشی.

3.      هیچ چیز تنفرآوری نخور.

4.      چارپایی که خواهید خورد این است: گاو، گوسفند، بز.

5.      گوزن و آهو و گوزن زرد، بز کوهی، قوچ کوهی، گاو کوهی و زرافه.

6.      هر چارپای سم‌داری را که شکافی بین دو سم دارد و نشخوار می‌کند، بخورید (حتی بچه‌ی درون شکم چارپا را بخورید.)

7.      اما از نشخوار کنندگان و یا سم‌داران شکاف‌دار این‌ها را نخورید: شتر، خرگوش درازگوش و خرگوش کوتاه‌گوش که نشخوارکننده هستند ولی سم در نمی‌آورند برای شما ناپاک هستند.

8.      و خوک که سم درمی‌آورد و نشخوار کننده نیست برای شما ناپاک است، از گوشت آنها نخورید و به لاشه‌ی آنها دست نزنید.

9.      از آنچه در آب است این‌ها را بخورید : هر چه را باله و فلس دارد بخورید.

10.  هر چه را باله و فلس ندارد نخورید، برای شما ناپاک است.

11.  هر پرنده‌ی حلال گوشت را بخورید.

12.  از پرندگان این‌ها را نخورید. عقاب و مرغ استخوان‌خوار و عقاب دریایی.

13.  و کرکس و قوش و زغن.

14.  و هر کلاغی به نوعش.

15.  و شترمرغ و مرغ کوکو و مرغ نوروزی و باز به نوعش.

16.  و بوم و جغد و جغد شاخدار.

17.  مرغ سقا و لاشخور و قره‌قاز.

18.  و لک لک و ماهیخوار به نوعش و هدهد و خفاش.

19.  و هر حشره‌ی بالداری برای شما ناپاک است، خورده نشود.

1.      هر پرنده‌ی پاكی را بخورید.

2.      هیچ (نوع) مردار یا ذبح حرامی (نِوِلا) نخورید. آن‌را به غریب (كافر)ی كه در بین مرزهایت است، بدهید تا بخورد یا به بیگانه (كافر) بفروش. زیرا تو برای خداوند خالقت قومی مقدس هستی. (گوشت) بچه‌ی چارپای حلال‌گوشت را در شیر مادرش نپز[1].

3.      از تمام محصول كشت خود كه از صحرا حاصل می‌شود سال به سال حتماً ده‌یك بده.

4.      ده‌یك[2] غله و شیره و چربی و نخست‌زاده‌های ماده گاوها و گوسفندانت را در حضور خداوند خالقت در مكانی‌كه برای قرار دادن نامش آن‌جا را انتخاب كرده است بخور تا این‌كه بیاموزی تمام عمر از خداوند خالقت ترس داشته باشی. (به فصل 15 آیه 19 مراجعه شود.)

5.      هرگاه خداوند خالقت به تو بركت بدهد و راه تو طولانی باشد و آن مكانی‌كه خداوند خالقت انتخاب كرده است تا نام خود را بر آن بگذارد از تو دور باشد و نتوانی آن (ده‌یك) را به آن‌جا حمل كنی ...

6.      آن‌را به پول تبدیل كن، آن پول را با خود بردار و به آن مكانی‌كه خداوند خالقت انتخاب خواهد كرد برو...

7.      آن پول را برای هرچه بسیار هوس كنی یعنی برای گاو و گوسفند و شراب و نوشابه الكلی و هرچیز (حلال)ی كه دلت خواستار شود بده و آن‌جا در حضور خداوند خالقت بخور و خودت و خانواده‌ات شاد باشید.

8.      و لِوی را كه در قلمروهای توست ترك نكن چون‌كه نزد تو سهم و زمین زراعتی ندارد.

9.      در پایان هر سه سال همه‌ی ده‌یك محصول آن سال خود را از اختیار خود خارج نموده در اختیار مراجع صلاحیت‌دار قرار بده ...

10.  تا لِوی كه پیش تو سهم و زمین كشاورزی ندارد و غریب و یتیم و بیوه‌زنی كه در قلمروهای تو هستند بیایند بخورند و سیر شوند. تا این‌كه خداوند خالقت در تمام كسب و كارت به تو بركت دهد.