دواریم، پاراشای شُوفْطيم-فصل بيستم

شُوفْطیم-فصل بیستم

1.      هرگاه علیه دشمنت به جنگ رفتی، اسب و ارابه و جمعیت زیادتر از خود دیدی از آن‌ها ترسی نداشته باش، زیرا خداوند خالقت كه تو را از سرزمین مصر بیرون آورد با توست.

2.      موقع نزدیك شدن شما به جنگ، چنین مقرر است كه كُوهِن (کاهن) پیش آمده با جمعیت صحبت كند.

3.      به آن‌ها بگوید: ای ییسرائل (اسرائیل) گوش بده: «شما امروز به جنگ علیه دشمنانتان نزدیك می‌گردید. رقت قلب پیدا نكنید، ترس نداشته باشید، مضطرب نشوید و از آن‌ها نهراسید.

4.      زیرا خداوند، خالق شماست كه برای نجات شما با شما می‌رود تا برای شما علیه دشمنانتان جنگ كند.»

5.      مامورین اجرا با قوم چنین صحبت كنند. آن شخصی‌كه خانه‌ی نو بنا كرده و جشن افتتاح آن را نگرفته است كیست، برود به خانه‌ی خود برگردد. مبادا در جنگ بمیرد و شخص دیگری آن (خانه) را افتتاح نماید.

6.      و آن شخصی كه تاكستانی بنیاد نهاده و (محصول) آن را حلال[1] نكرده است كیست برود و به‌خانه‌اش بازگردد مبادا در جنگ بمیرد و شخص دیگری (محصول) آن را حلال كند.

7.      و كیست شخصی كه زنی را نامزد كرده و با او ازدواج ننموده است. برود و به خانه‌اش بازگردد مبادا در جنگ بمیرد و شخص دیگری با (نامزد) او ازدواج كند.

8.      آن صاحب‌منصبان به سخن گفتن با آن جمعیت ادامه داده بگویند: كیست شخصی كه ترس و رقت قلب دارد برود و به خانه‌اش بازگردد تا دل برادرانش را مثل دل خودش به رقت درنیاورد.

9.      همین‌كه آن صاحب‌منصبان سخن گفتن با آن جمعیت را به پایان رسانند چنین مقرر است كه سران لشكرها را در رأس آن جمعیت بگمارند.

10.  هرگاه برای جنگ كردن علیه شهری به آن نزدیك شوی به آن پیشنهاد صلح بده.

11.  اگر به تو پاسخ صلح‌آمیز بدهد و (دروازه‌هایش را) به روی تو بگشاید پس چنین مقرر است كه تمام جمعیتی كه در آن یافته می‌شود باج‌گذار تو شده و تو را خدمت نمایند.

12.  و اگر با تو صلح ننماید و با تو جنگ كند آن را محاصره كن.

13.  خداوند خالقت آن را به دست تو تسلیم خواهد كرد. پس تمام (افراد) ذكورش را به ضرب شمشیر بكش.

14.  فقط زنان و اطفال و چارپا و آن‌چه در آن شهر باشد –تمام غنیمت آن را برای خود غارت كن و از غنیمت دشمنانت كه خداوند خالقت به تو بخشید استفاده كن.

15.  با تمام شهرهای بسیار دورتر از خودت که از شهرهای این قوم‌ها نیستند، همین‌گونه عمل نما.

16.  اما در شهرهای این قوم‌هایی كه خداوند خالقت به تو به ملكیت می‌دهد ذیحیاتی را زنده نگذار.

17.  بلكه همان‌طوری‌كه خداوند خالقت به تو فرمان داد حیتی، اِمُوری، كِنَعَنی (کنعانی)، پریزی، حیوی و یووسی را حتماً قتل عام كن.

18.  تا این‌كه همان كارهای زشتی را كه برای معبودانشان می‌كردند به شما یاد ندهند كه انجام دهید و نسبت به خداوند خالقتان خطاكار شوید.

19.  هرگاه مدت زیادی شهری را محاصره كنی و برای تصرف آن با آن جنگ نمایی، درختش را با تبر زدن بر آن قطع نكن، چون از آن می‌خوری  آن را نابود نكن. مگر درخت صحرا انسان است كه در مقابل تو به محاصره درآمده باشد؟